Ο ανθρωπομορφικός Θεός

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο των θρησκειών, να περιγράφουν τους θεούς τους με καθαρά ανθρώπινες ανάγκες, επιθυμίες και πάθη. Ο ερωτιάρης Δίας, ο εκδικητικός Σίβα, ο πολεμοχαρής Θωρ. Σπάνια θα αναρωτηθεί ένας πιστός γιατί ένα τόσο ανώτερο και δυνατό ον έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Ειδικά ο αβρααμικός θεός ως «Απόλυτη Αγάπη», παντογνώστης, πανάγαθος, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, θα περίμενε κανείς να περιγράφεται ως υπεράνθρωπα διαφορετικός από τον άνθρωπο. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Κι ενώ μπορεί να αδυνατούμε να μπούμε «στο μυαλό του Θεού», εύκολα μπαίνουμε στο μυαλό των δημιουργών του. Spoiler alert: ήταν αδαείς άντρες της εποχής τους που εξυπηρετούσαν τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Σύμφωνα με τους συγγραφείς των Γραφών λοιπόν, ο Θεός έχει πολλά χαρακτηριστικά ανάρμοστα σε θεό:

Νευριάζει, θυμώνει, εκδικείται τα δημιουργήματά του. Διώχνει τους πρωτόπλαστους, πνίγει την ανθρωπότητα, καταστρέφει πόλεις. Ο Θεός της αγάπης, σκοτώνει τα πλάσματά που δημιούργησε ατελή, λόγω της ατέλειάς τους.

Σκληραίνει την καρδιά του Φαραώ για να μην αφήσει τους Ισραηλίτες να φύγουν, και μετά του στέλνει κι άλλες πληγές επειδή δεν τους άφησε.

Αλλάζει γνώμη για την Παλαιά Διαθήκη που έκανε με συγκεκριμένο λαό και κάνει μια Καινή με όλο τον κόσμο, μερικές εκατοντάδες χρόνια μετά. Κι ενώ στην πρώτη εμφανίζεται, επεμβαίνει, τιμωρεί, στην δεύτερη στέλνει τον υιό του να κάνει μια ακατανόητη θυσία και δεν εμφανίζεται καθόλου, ούτε τότε ούτε ποτέ ξανά, στο όνομα της «ελεύθερης βούλησης».

Ως άλλος πρωθυπουργός που δεν τα προλαβαίνει όλα μόνος, ο Θεός έχει ειδικούς αγίους να «πρεσβεύουν υπέρ υμών» ανάλογα με το αίτημα του πιστού. Αν έχεις συγγενή ναυτικό, παρακαλάς τον Άγιο Νικόλαο «να προστατεύει» τον άνθρωπό σου. Του ζητάς δηλαδή «να πει μια καλή κουβέντα» στον παντογνώστη Θεό ώστε το ΗΔΗ διαμορφωμένο θεϊκό σχέδιό του να μην περιέχει ήδη/να αλλάξει ώστε να μην περιέχει τον πνιγμό του συγγενή σου. Η δική σου προσευχή (που ήδη αμφισβητεί το θεϊκό σχέδιο) δεν αρκεί, βοηθάει να έχεις μέσον έναν άγιο. Βοηθάει επίσης να σε δει να ταπεινώνεσαι και να πηγαίνεις στα τέσσερα ως τον ναό της μητέρας του υιού του στην Τήνο, ώστε να καταλάβει πόσο έντονα επιθυμείς αυτό που ζητάς.

Ο Θεός θέλει από τα πλάσματά του θυσίες ζώων (που του μυρίζουν ωραία), τάματα, λαμπάδες, νηστεία, προσευχή. Ζητά σκέψεις, πράξεις και τελετές υποταγής και ευγνωμοσύνης από τον άνθρωπο. Πολύ ανθρωποκεντρικές απαιτήσεις, πολύ παρόμοιες με τα μοναρχικά και θεοκρατικά καπρίτσια των εποχών που γράφτηκαν οι Γραφές.

Για να επέμβει ο Θεός μπαίνει στη Θεία Κοινωνία, τον αγιασμό, το μηλαράκι ή την «ζώνη», την φανουρόπιτα, το λάδι από το καντήλι, το φυλαχτό, το «τίμιο ξύλο». Κατά περίπτωση χρειάζεται υλικό μέσο και συγκεκριμένη διαδικασία, αλλιώς δεν επεμβαίνει. Μιλώντας για μήλα και ζώνες, έχει ενδιαφέρον το πώς στις Γραφές ανίκανη είναι πάντα η γυναίκα (που προσφέρει την παλλακίδα δούλα στον άντρα της για να αποκτήσει απογόνους), και πώς οι «μέθοδοι σύλληψης» του χριστιανισμού περιλαμβάνουν διαδικασίες μόνο για τη γυναίκα. Ο άντρας θεωρείται πάντα καρπερός. Με την ευκαιρία, έχει επίσης ενδιαφέρον το πώς στις Γραφές οι απόγονοι είναι πάντα αγόρια.)

Ο Θεός αρχικά ζητά περιτομή από τα αρσενικά πλάσματά του ως ένδειξη πίστης. Δηλαδή μόνιμο ακρωτηριασμό του αντρικού μορίου από αδαείς ιερείς, με πρωτόγονα μέσα και μεγάλο κίνδυνο μόλυνσης.
Διαχωρίζει τις παρθένες από τις μη παρθένες. Σε περίπτωση πολέμου οι πρώτες αποτελούν λάφυρα, οι δεύτερες θανατώνονται. Θεωρεί ακάθαρτη τη γυναίκα με περίοδο όπως και τη λεχώνα, (δυο φορές περισσότερο αν γέννησε κορίτσι).
Η γυναίκα γενικά θεωρείται υπολειπόμενη, σχεδόν αντικείμενο συναλλαγής και συχνά μιαρή. Αν πεθάνει ο άντρας της, κληροδοτείται στον αδελφό του. Είναι υπεύθυνη για το προπατορικό αμάρτημα. Η κατά περίπτωση λατρεία της Παναγίας και των αγίων γυναικών του εκάστοτε δόγματος, απλώς συγκαλύπτει τον μισογυνισμό και την «φαλλοκρατία» των Γραφών. Από τη γυναίκα δούλα, ιδιοκτησία του πατέρα και μετά του συζύγου μέχρι τη γυναίκα που «βρώμικη» δεν κοινωνά, από τη γυναίκα σκλάβα - παλλακίδα μέχρι τη γυναίκα με μαντήλα και χωρίς δικαίωμα ψήφου μόρφωσης ή γνώμης, ο αβρααμικός θεός φαίνεται να έχει αντρική ανασφάλεια με το ωραίο φύλο που έφτιαξε, και να θέλει να το υποτάξει με κάθε τρόπο.

Ζητά αποχή από τον έρωτα εκτός αν αυτός έχει σκοπό την τεκνογονία. Τον απαγορεύει ουσιαστικά ως έκφραση αγάπης, ακόμη και από τα νόμιμα παντρεμένα ζευγάρια που όμως δεν θέλουν ή δεν αντέχουν οικονομικά ένα ακόμη παιδί. Ζητά καταπίεση της ερωτικής φύσης του ανθρώπου, αν αυτή διαφωνεί με τις Γραφές και την εκάστοτε ερμηνεία τους.
Γενικά έχει μια παράξενη εμμονή με τα ανθρώπινα γεννητικά όργανα και το τι κάνουν οι άνθρωποι με αυτά.

Ζητά τον θάνατο φυλών αντίπαλων στον «εκλεκτό λαό» του. Εξαιρούνται όπως είπα παραπάνω οι παρθένες που γίνονται δούλες ή/και παλακίδες κατά περίπτωση. Σταματά τον Ήλιο στον ουρανό για να βοηθήσει σε μια μάχη. Τάζει τη «Γη της Επαγγελίας» σε έναν λαό που δεν βρίσκει ποτέ ησυχία στην ιστορία του. Μετά απορρίπτει τον «εκλεκτό λαό» και τον ιουδαϊσμό ως θρησκεία λατρείας του, και εγκρίνει πλέον τον χριστιανισμό στέλνοντας τον υιό του να «θυσιαστεί», επιτρέποντας και την εμφάνιση του ισλαμισμού, ενώ γνωρίζει ότι οι τρεις θρησκείες θα γίνουν αιτία δεινών και θα αιματοκυλίσουν πολλές φορές τον κόσμο. 

«Ο άνθρωπος έφτιαξε τον Θεό κατ’ εικόναν και καθ’ ομοίωσην»

Δεν μπορώ να βρω σε ποιον αποδίδεται αρχικά το ρητό, αλλά ναι, είναι εμφανές ότι και στον χριστιανισμό, για μια ακόμη φορά ο άνθρωπος φτιάχνει τον Θεό όπως τον φαντάζεται, τον ερμηνεύει όπως νομίζει και τον ακολουθεί όπως να ‘ναι.

Αν υπάρχει «οργανωμένο σχέδιο», αυτό είναι του εκάστοτε ιερατείου που εκμεταλλεύεται την ανάγκη του ανθρώπου να βασιστεί σε κάτι ανώτερο από τον ίδιο. Ανάγκη που μαθαίνουμε ως παιδιά με τις φιγούρες των γονιών, και δυσκολευόμαστε να εγκαταλείψουμε στην ενηλικίωση. Η ανάγκη κάποιου που ξέρει καλύτερα από εμάς και θα μας προστατεύσει.

Ναι, είμαστε ασήμαντοι μπροστά στο σύμπαν. Ειλικρινά ελπίζω να υπάρχουν, να υπήρξαν ή να υπάρξουν όντα πολύ πιο έξυπνα και αποτελεσματικά από εμάς, σε άλλους πλανήτες. Τα επιτεύγματά μας ως ανθρώπινο είδος παρ’ όλα αυτά, δεν είναι ασήμαντα. Αποκρυπτογραφήσαμε και κατανοήσαμε μεγάλο μέρος όσων συμβαίνουν γύρω μας και χρησιμοποιούμε αυτή τη γνώση προς όφελός μας. Αναπτύξαμε γλώσσα, επικοινωνία, τέχνες, επιστήμες. Τριπλασιάσαμε το προσδόκιμο ζωής. Πήγαμε στη Σελήνη. Διαβάσαμε το DNA. Είδαμε με το μικροσκόπιο και με το τηλεσκόπιο. Κατανοούμε την κοσμογονία και την κοσμολογία του σύμπαντος. Όλα αυτά όμως, τα κάναμε μόνοι μας. Με το μυαλό μας. Με τον -αποτέλεσμα Εξέλιξης- εγκέφαλό μας. Δημιουργοί όλων των έργων μας, ακόμη και του Δημιουργού, είμαστε εμείς.