Η Θεϊκή τρομοκρατία

«Οι χριστιανοί δεν λένε ιστορίες τρόμου το βράδυ γύρω από τη φωτιά.
Τις λένε με το φως του ήλιου, το μεσημέρι στο φαγητό».

Όποιος έχει βρεθεί σε τραπέζι χριστιανικής κατασκήνωσης, συσσιτίου ή μοναστηριού, θα γνωρίζει ότι κατά τη διάρκεια του φαγητού κάποιος διαβάζει ψυχωφελή αποσπάσματα, συνήθως από κάποιο Γεροντικό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ιστορία με τον ταξιδιώτη που συνάντησε έναν δαίμονα έξω από μια πόλη. Τον ρώτησε τι κάνει εκεί, και αυτός του απάντησε ότι την φυλάει. «Μα καλά, ένας μόνο δαίμονας φυλάει ολόκληρη πόλη;» απόρησε ο ταξιδιώτης. «Ένας είναι αρκετός, η πόλη είναι βουτηγμένη στην αμαρτία από μόνη της. Όλοι οι άλλοι δαίμονες είναι στο μοναστήρι και προσπαθούν να κολάσουν τους μοναχούς», του απάντησε ο δαίμονας.

Τέτοιες ιστορίες έμεναν να αντηχούν στο μυαλό μας, γεμίζοντας τη μέρα και τη νύχτα με αόρατους μεταφυσικούς κινδύνους και αναίτιους φόβους. Η κατασκήνωση ήταν σίγουρα περικυκλωμένη από δαίμονες που πολεμούσαν να πάρουν τις αγνές παιδικές ψυχές μας. Ένας διαβολάκος έβαζε το χέρι του, ή μάλλον την ουρά του, όταν κάναμε σκανδαλιές. Τελώνια με μακριές πιρούνες μάς περίμεναν δίπλα σε φωτιές για να μας βασανίσουν αιώνια αν στεναχωρούσαμε τον Χριστό.

Στον χριστιανισμό, εκτός από τους δαίμονες που βασανίζουν τους αμαρτωλούς, μαθαίνουμε και για τους αλλόθρησκους που βασανίζουν τους ενάρετους ώστε να αρνηθούν την πίστη τους. Τα βασανιστήρια των μαρτύρων περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, και η ποικιλία τους είναι εντυπωσιακή. Ακρωτηριασμοί, καζάνια με βραστό νερό, λάδι, φωτιά, τροχοί, σπασμένα κόκαλα, μαστιγώματα, γδαρσίματα, αποκεφαλισμοί, σταυρώσεις, θηρία, πνιγμοί. Σκηνές αιματοβαμμένου θρίλερ που μεταφέρονται με σχεδόν ηδονική φωνή από τους ιερείς στο κήρυγμα της ημέρας, και ζωντανεύουν από τις αγιογραφίες που κοσμούν τις εκκλησίες και τα εγκόλπια με τους βίους των εν λόγω Αγίων μαρτύρων.Θυμάμαι να διαβάζω ξανά και ξανά τις περιγραφές με ανάμεικτα συναισθήματα αγανάκτησης και μίσους για τους βασανιστές, αηδίας για τα μαρτύρια και τρόμου για το μέλλον μου.Θα έμπαινα κι εγώ με τόση προθυμία στη φωτιά για τον Χριστό σαν τους παίδες εν καμίνω, ή ήμουν ανάξιος;

Δαίμονες και μαρτύρια ωχριούν, μπροστά στο τέλος του κόσμου. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη ήταν το πρώτο κεφάλαιο της Αγίας Γραφής που άνοιξα και διάβασα μόνος όταν ήμουν 10 χρονών. Τραυματική εμπειρία, ακόμη και για κάποιον μεγαλύτερο. Το τέλος του κόσμου περιγράφεται δυσοίωνο και δυστοπικό, με την ανθρωπότητα να πηγαίνει κυριολεκτικά κατά Διαβόλου. Τρομακτικοί «καβαλάρηδες» φέρνουν δεινά, ανθρώπινες σάρκες καταβροχθίζονται, συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Σκηνές βγαλμένες από εφιάλτη, προμηνύουν μια τρομακτική κατάληξη της ανθρωπότητας.

Είναι δύσκολο να διαλέξει κανείς χαρακτηριστικό απόσπασμα από την Αποκάλυψη. Χωρίς να είναι το πιο παράξενο, θα παραθέσω αυτό, που ο Θεός οργίζεται με το δημιούργημά του, τον άνθρωπο:

ΟΙ ΕΦΤΑ ΦΙΑΛΕΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

1 Καὶ ἤκουσα μεγάλης φωνῆς ἐκ τοῦ ναοῦ λεγούσης τοῖς ἑπτὰ ἀγγέλοις· ὑπάγετε καὶ ἐκχέατε τὰς ἑπτὰ φιάλας τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν γῆν. 

2 Καὶ ἀπῆλθεν ὁ πρῶτος καὶ ἐξέχεε τὴν φιάλην αὐτοῦ εἰς τὴν γῆν· καὶ ἐγένετο ἕλκος κακὸν καὶ πονηρὸν ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἔχοντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ. 

3 Καὶ ὁ δεύτερος ἄγγελος ἐξέχεε τὴν φιάλην αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν· καὶ ἐγένετο αἷμα ὡς νεκροῦ, καὶ πᾶσα ψυχὴ ζῶσα ἀπέθανεν ἐν τῇ θαλάσσῃ. 

4 Καὶ ὁ τρίτος ἐξέχεε τὴν φιάλην αὐτοῦ εἰς τοὺς ποταμοὺς καὶ εἰς τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων· καὶ ἐγένετο αἷμα. 

5 Καὶ ἤκουσα τοῦ ἀγγέλου τῶν ὑδάτων λέγοντος· δίκαιος εἶ, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν, ὁ ὅσιος, ὅτι ταῦτα ἔκρινας· 

6 ὅτι αἷμα ἁγίων καὶ προφητῶν ἐξέχεαν, καὶ αἷμα αὐτοῖς ἔδωκας πιεῖν· ἄξιοί εἰσι. 

7 Καὶ ἤκουσα τοῦ θυσιαστηρίου λέγοντος· ναί, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ἀληθιναὶ καὶ δίκαιαι αἱ κρίσεις σου. 

1 Και άκουσα μεγάλη φωνή από το ναό να λέει στους εφτά αγγέλους: «Πηγαίνετε και ξεχύνετε τις εφτά φιάλες, του θυμού του Θεού στη γη». 

2 Και έφυγε ο πρώτος και έχυσε τη φιάλη του στη γη: και έγινε έλκος κακό και οδυνηρό επάνω στους ανθρώπους που έχουν το χάραγμα του θηρίου και που προσκυνούν την εικόνα του. 

3 Και ο δεύτερος έχυσε τη φιάλη του στη θάλασσα: και έγινε αίμα σαν νεκρού, και κάθε ζωντανή ψυχή πέθανε, όσα είναι μέσα στη θάλασσα. 

4 Και ο τρίτος έχυσε τη φιάλη του στους ποταμούς και στις πηγές των νερών: και έγινε αίμα. 

5 Και άκουσα τον άγγελο των νερών να λέει: «Δίκαιος είσαι, ο Είναι και ο Ήταν, ο όσιος, γιατί έκρινες αυτά, 

6 γιατί αίμα αγίων και προφητών έχυσαν, και αίμα τους έδωσες να πιουν. είναι άξιοι». 

7 Και άκουσα το θυσιαστήριο να λέει: «Ναι, Κύριε Θεέ Παντοκράτορα. αληθινές και δίκαιες οι κρίσεις σου». 

( Το απόσπασμα και η ερμηνεία από εδώ: http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh_B/Apokalupsis_Iwannou/Apokalupsis_Iwannou.htm )

Η εικονογράφηση για μια ακόμη φορά ενισχύει τον φόβο που προκαλούν οι γλαφυρές περιγραφές. Οι αγιογράφοι αποτυπώνουν τις σκηνές φρίκης με κάθε λεπτομέρεια. Εξάλλου, μια εικόνα χίλιες λέξεις. Και η Αποκάλυψη είναι γεμάτη εικόνες.

Η κορύφωση των χριστιανικών φόβων, είναι ο φόβος της Κόλασης. Πριν 30 χρόνια, για την Ορθοδοξία η Κόλαση ήταν σχεδόν κυριολεκτική.  Ένα μέρος που βασανιζόταν αιώνια η ψυχή σου από δαίμονες. Για κάποια Δόγματα η Κόλαση ήταν και είναι ακόμη κυριολεκτική, με φωτιές καζάνια και βασανιστήρια που το πνεύμα βιώνει πόνο, όπως θα τον βίωνε το σώμα.

Σήμερα οι ορθόδοξοι χριστιανοί θα σου εξηγήσουν ότι η Κόλαση είναι «απλώς το να βρίσκεσαι μακριά από τον Θεό. Δεν σε βασανίζει ο Σατανάς, σε πονάει η απουσία του Θεού». Άλλοι θα σου πουν ότι «το φως του Θεού που γεμίζει θέρμη τον πιστό, καίει τον άπιστο, και αυτή είναι η κόλασή του».  Όσο «γλυκά» και να ακούγονται αυτά, οι Γραφές λένε άλλα:

«Και εάν σε σκανδαλίζη η χειρ σου, απόκοψον αυτήν· καλήτερον σοι είναι να εισέλθης εις την ζωήν κουλλός, παρά έχων τας δύο χείρας να απέλθης εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον. Και εάν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν· καλήτερον σοι είναι να εισέλθης μονόφθαλμός εις την βασιλείαν του Θεού, παρά έχων  δύο οφθαλμούς να ριφθής εις την γέενναν του πυρός · όπου ‘ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβήνεται’» [Κατά Μάρκον 9:43 & 9:47-48]

Αυτά τα εδάφια δείχνουν ότι η κόλαση ή Γέεννα του πυρός διαρκεί αιώνια και δεν έχει τέλος. Συνεπώς είναι μια παντοτινή τιμωρία.

«Οι δε υιοί της βασιλείας θέλουσιν εκβληθή εις το σκότος το εξώτερον· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων». [Κατά Ματθαίον 8:12]

«Θέλει αποστείλει ο Υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού και θέλουσι συλλέξει εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα σκάνδαλα, και τους πράττοντας την ανομίαν · και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός · εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων». [Κατά Ματθαίον 13:41-42]

Εδώ βλέπουμε ότι η κόλαση δεν είναι μια κατάσταση εξαφάνισης και ανυπαρξίας, αλλά συνειδητής τιμωρίας. Λέει η Αγία Γραφή ότι «εκεί θέλει είσθαι» όχι ο εκμηδενισμός και η έλλειψη πόνου, αλλά «ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων», δηλαδή θα υπάρχει βίωση συνειδητού πόνου και μεγάλης λύπης. Επίσης θα υπάρχει βίωση βαθύ σκοταδιού: «ζοφερόν σκότος» όπως λέει η Βίβλος (Β’ Πέτρου β 17). »

(Πηγή: https://xristianorthodoxipisti.blogspot.com/2014/12/blog-post_58.html)

Η χριστιανική παράδοση δεν παραλείπει να συμπληρώσει λεπτομέρειες στην περιγραφή, απειλώντας μάλιστα ότι όσοι γνώρισαν τον Θεό και τον απέρριψαν, θα πάνε σε χειρότερο μέρος της κόλασης από όσους δεν τον γνώρισαν:

 «Κάποτε εκεί που περπατούσε στην έρημο ο Άγιος Μακάριος βρήκε πεταμένο στο έδαφος ένα κρανίο ανθρώπινο. Ενώ το κούνησα λιγάκι με το ραβδί, λέγει ο Όσιος, το κρανίο μου μίλησε.Του λέγω τότε: Συ ποιός είσαι;

Μου απάντησε το κρανίο.

-Εγώ ήμουν ιερέας των ειδώλων και των εθνικών, που έμενα εδώ σε αυτόν τον τόπο. Εσύ είσαι ο Μακάριος, που έχεις το Άγιο Πνεύμα μέσα σου. Όταν λυπηθής όσους είναι στην κόλαση και προσευχηθής γι’ αυτούς, τότε βρίσκουν παρηγορία.

-Ποιά είναι η παρηγορία και ποιά η κόλαση; Του λέγω.

Μου απαντά.

-Όσο απέχει ο ουρανός από την γη, τόση είναι η φωτιά κάτω από μας• στεκόμαστε δε από τα πόδια έως το κεφάλι μέσα στη φωτιά. Δεν μπορούμε να κοιτάξουμε κάποιον πρόσωπο με πρόσωπο. Αλλά η ράχη του ενός είναι κολλημένη στην ράχη του άλλου. Όταν λοιπόν προσεύχεσαι για μας, βλέπει κάπως ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η παρηγορία. Και έκλαιγα τότε και είπα:

– Αλλοίμονο στη μέρα όπου γεννιέται ο άνθρωπος.

Του λέγω έπειτα.

– Είναι άλλο χειρότερο βάσανο;

Μου λέει το κρανίο.

– Μεγαλύτερο βάσανο είναι κάτω από μας.

Του λέγω. Και ποιοί είναι εκεί;

Μου απάντησε το κρανίο.

– Εμείς, επειδή δεν γνωρίσαμε τον Θεό, βρίσκουμε κάποιο έλεος. Όσοι όμως τον γνώρισαν και τον αρνήθηκαν και δεν έκαναν το θέλημά του, από κάτω μας είναι.

Πήρα τότε το κρανίο και το έθαψα.»

(Πηγή: https://orthodoxostypos.gr/ο-κλαυθμός-και-ο-βρυγμός-των-οδόντων/ )

Ενώ ο Άγιος Παΐσιος αφού δώσει μαθήματα επαγωγικής λογικής:

«  Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος.

– Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος; Πως είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές; Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση».

…Καταλήγει σε ευφυολόγημα τύπου «κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις» και θέτει λογικές προτεραιότητες. Ένας καλός λόγος να μην πάμε στην Κόλαση, είναι ότι θα στεναχωρήσουμε τον Θεό που την έφτιαξε:

«Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μη πάμε στην κόλαση• λέτε, εκεί να καταλήξουμε;

– Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι η όλοι στον Παράδεισο η κανένας στην κόλαση… Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε». 

(Πηγή: https://orthodoxostypos.gr/ο-κλαυθμός-και-ο-βρυγμός-των-οδόντων/ )

Η θρησκεία βλέπει δαίμονες σε οτιδήποτε έξω από το φυσιολογικό, προτείνοντας «λύσεις» που πολλές φορές χειροτερεύουν την κατάσταση. Η επιληψία θεωρήθηκε επί χρόνια δαιμονισμός, και δύστυχοι επιληπτικοί βρέθηκαν συχνά κάτω από πετραχήλια, εικόνες και σταυρούς, με ιερείς να τους φωνάζουν «Έξελθε», «Ύπαγε Σατανά» και διάφορα άλλα τρομερά, την ώρα που υπέφεραν από σωματικούς σπασμούς. Ευτυχώς, και σ’ αυτό το θέμα εξελίχθηκε η ιατρική που έδωσε απαντήσεις και απάλλαξε τους ανθρώπους από το φυσικό μαρτύριο και το μεταφυσικό στίγμα.
Θυμάμαι πάντως χαρακτηριστικά συγκεκριμένη εκκλησία γνωστή για τους «επιτυχημένους εξορκισμούς» της, πριν 30 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Φίλη φοιτήτρια μετά από «τραπεζάκι» (τότε έτσι έκαναν «επίκληση» πνευμάτων, δεν ξέραμε τον πίνακα Ouija ακόμη) ήταν τόσο σίγουρη ότι δαιμονίστηκε, που πέρασε αρκετές αγωνιώδεις Τετάρτες (αν θυμάμαι καλά τη μέρα) στον ναό προσευχόμενη και ελπίζοντας να την απαλλάξουν από το δαιμόνιο. Κάποιος τελικά την έπεισε ότι το πνεύμα είχε φύγει από μέσα της και ησύχασε.
Πλέον, εξορκισμοί γίνονται κατόπιν ειδικής άδειας της Μητρόπολης, εφ’ όσον εξεταστεί το ιατρικό ιστορικό του υποψηφίου. Ουσιαστικά δεν γίνονται. Σταμάτησαν να δαιμονίζονται οι άνθρωποι; Ή μήπως δεν δαιμονίζονταν ποτέ; 

Η θρησκεία καπηλεύτηκε φαινόμενα όπως η υπνική παράλυση, εισάγοντας κι εκεί έναν δαίμονα.Το φαινόμενο είναι τρομακτικό, ακόμη κι αν ξέρεις περί τίνος πρόκειται. Το έχω ζήσει αρκετές φορές. Ξυπνάς και μπορείς να κινήσεις μόνο τα μάτια σου, επειδή το σώμα παραμένει ακόμη σε φάση ύπνου. Φανταστείτε πώς είναι να πιστεύεις επιπροσθέτως ότι η περίφημη δαιμονική «Μόρα» κάθεται πάνω σου και δεν σε αφήνει να κινηθείς.

 Κάποιοι πιστοί, ακόμη και αν γνωρίζουν την ιατρική εξήγηση του φαινομένου, δεν διστάζουν να του δώσουν μεταφυσική διάσταση, ενοχοποιώντας για μια ακόμη φορά τον παθόντα πιστό και προτείνοντας ορθόδοξες λύσεις:

...«Χωρίς να απορρίπτουμε την επιστημονική εξήγηση του φαινομένου της υπνικής παραλυσίας, μετά από ενδελεχή έρευνα αρκετών ετών, μεταξύ ανθρώπων διαφόρων ηλικιών, που μας διηγήθηκαν τις εμπειρίες τους, σημειώνουμε ότι η εμφάνιση του φαινομένου της μόρας αποτελεί και πνευματικό θέμα πειρασμικής προσβολής.

Βασικές αιτίες εμφάνισης του φαινομένου αυτού είναι και οι εξής.

Α. Το Ελλιπές Βάπτισμα (η αποϊεροποίηση του μυστηρίου του βαπτίσματος με πολλές ανορθόδοξες πρακτικές, δίνει αφορμές πειρασμικής προσβολής των χριστιανών).

Β.Η ενασχόληση με κάθε είδους μαγείας.

Γ.Η ανύπαρκτη πνευματική-εκκλησιαστική ζωή

Δ.Η Βλασφημία

Ε.Η ενασχόληση, κυρίως νέων ανθρώπων, με ταινίες θρίλερ ή με ηλεκτρονικά παιγνίδια όπου πρωταγωνιστούν δαιμονικές οντότητες.
....

Πνευματικές πρακτικές αντιμετώπισης του θέματος.

Α. Με την προσευχή. ...

Β.Mε την Χρήση του ψαλτηρίου. Ιδιαίτερα τους ψαλμούς: 9,13,,50, 90 ,121 ,138.

Γ.Η συνειδητή συμμετοχή στην Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

Δ.Η μελέτη του Ευαγγελίου και της διδασκαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας περί του Διαβόλου και των έργων του».

( Πηγή: http://www.maxitisartas.gr/single_page.php?catid=&id=2210 )

Θα ακουστεί κλισέ, αλλά ο φόβος είναι εργαλείο χειραγώγησης και οι θρησκείες το χρησιμοποιούν στο έπακρο. Τον φόβο τόσο της αιώνιας τιμωρίας, όσο και της κοσμικής. Αν είσαι ένας απλός πιστός, θα κάνεις υπακοή αλλιώς θα πέσεις σε δυσμένεια. Αν έχεις εξουσία, το ιερατείο θα σε καταραστεί και θα στρέψει τον κόσμο εναντίον σου.

Ο φοβισμένος δεν σκέφτεται καθαρά οπότε θα δεχθεί εύκολα μια παράλογη λύση. «Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Ο φοβισμένος δυσκολεύεται να αποδεχθεί τη γνώση και να σταματήσει να φοβάται, επειδή ο φόβος εδρεύει σε βαθύτερα κέντρα του εγκεφάλου. Ο φοβισμένος ακολουθεί εύκολα όποιον μιλά με σιγουριά και αέρα εξουσίας. Ειδικά όταν αυτός του πουλά τη θεραπεία για μια ανύπαρκτη ασθένεια που εμπνεύστηκε ο ίδιος.