Πρόσφατα η σύζυγός μου βρέθηκε δυο φορές στα επείγοντα,
νοσηλεύτηκε και τελικά εγχειρίστηκε. Δεν ήταν κάτι σοβαρό όπως αποδείχθηκε
τελικά. Τις δέκα περίπου μέρες όμως που χρειάστηκαν για να διαγνωσθεί και να
επιβεβαιωθεί το πρόβλημα, κυριολεκτικά έχασα τον ύπνο μου. Εκείνες τις μέρες
τίποτε άλλο δεν είχε για μένα σημασία στον κόσμο, από την υγεία της. Θα
αντάλλασσα ευχαρίστως ένα τζάκποτ στο Τζόκερ, με την βεβαιότητα ότι θα γίνει
καλά.
Απέναντί της στον πρώτο θάλαμο που νοσηλεύτηκε, βρισκόταν μια νεαρή κοπέλα. Στο κομοδίνο της βρισκόταν ένα ξύλινο τρίπτυχο με αγιογραφίες και ένα κομποσκοίνι.
Ομολογώ, την ζήλεψα. Την ίδια ώρα που εγώ κρεμόμουν από τα χείλη των γιατρών για τη σοβαρότητα της κατάστασης και αναζητούσα στο ίντερνετ ιατρικά άρθρα για το θέμα προσπαθώντας να μάθω όσο περισσότερα μπορώ, η συγκάτοικος στον θάλαμο ήταν ήσυχη πως είναι στα χέρια του Θεού που την προσέχει και θα την κάνει καλά.
Ή έτσι νόμιζα. Η σύζυγός μου με ενημέρωσε ότι η κοπέλα γκρίνιαζε συνεχώς και δυσφορούσε που βρισκόταν στο νοσοκομείο.
Δυσφορούσε όμως και για άλλα. Τόσο εκείνη όσο και η μητέρα της, βλέποντας ότι στην πτέρυγα νοσηλεύονταν Μουσουλμάνες, συμφωνούσαν ότι κακώς βρίσκονται εκεί και ότι θα έπρεπε να νοσηλεύονται μόνες τους σε άλλα νοσοκομεία. «Βρωμάνε κι όλα οι αβάπτιστες, δεν τις μύρισες;». Για μια μαύρη κοπέλα που υπέφερε ώρες διπλωμένη από τους πόνους στην αίθουσα αναμονής μέχρι που τελικά την απομόνωσαν σε ειδικό θάλαμο, ήταν σίγουρες ότι «έχει AIDS, γι’ αυτό την έβαλαν μόνη». Είπαν και το άσχετο, «τη φωτιά στο Μάτι Αττικής την έβαλαν οι Τούρκοι με λέιζερ, ψάχνοντας τους οκτώ στρατιωτικούς που αναζητά ο Ερντογάν». Υποψιάζομαι τις πηγές ενημέρωσής τους.
Σε δεύτερη φάση, άλλη συγκάτοικος έφτασε στον θάλαμο με δυο «εικονίτσες» αγκαλιά. Είχε και μια μεγάλη πλαστικοποιημένη κάτω από το μαξιλάρι της. Κατά την διάρκεια επισκεπτηρίου την είδα να βγάζει βαμβάκι με λαδάκι από κάποιον άγιο, να σταυρώνει το μέτωπο, τον λαιμό της και μετά τον σύζυγό της. Του οποίου το λάδι έβγαλε επίσης όλη νύχτα ζητώντας του πράγματα. Δεν θέλω να την αδικήσω, μπορεί να πονούσε.
Τότε συνειδητοποίησα ένα κοινό μοτίβο στις περιπτώσεις χριστιανών που γνώρισα με κάποια σωματική ή «ψυχική» ασθένεια.
Μια δυσφορία τύπου «πώς μου συμβαίνει εμένα αυτό;». Όχι «γιατί σ’ εμένα;», αλλά «πώς είναι δυνατόν σ’ εμένα;». Συνδυάζοντας συζητήσεις μου με τέτοιους ασθενείς, αλλά και αναλογιζόμενος το πώς ένοιωθα ο ίδιος σε παρόμοιες καταστάσεις όσο ήμουν πιστός χριστιανός, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:
Απέναντί της στον πρώτο θάλαμο που νοσηλεύτηκε, βρισκόταν μια νεαρή κοπέλα. Στο κομοδίνο της βρισκόταν ένα ξύλινο τρίπτυχο με αγιογραφίες και ένα κομποσκοίνι.
Ομολογώ, την ζήλεψα. Την ίδια ώρα που εγώ κρεμόμουν από τα χείλη των γιατρών για τη σοβαρότητα της κατάστασης και αναζητούσα στο ίντερνετ ιατρικά άρθρα για το θέμα προσπαθώντας να μάθω όσο περισσότερα μπορώ, η συγκάτοικος στον θάλαμο ήταν ήσυχη πως είναι στα χέρια του Θεού που την προσέχει και θα την κάνει καλά.
Ή έτσι νόμιζα. Η σύζυγός μου με ενημέρωσε ότι η κοπέλα γκρίνιαζε συνεχώς και δυσφορούσε που βρισκόταν στο νοσοκομείο.
Δυσφορούσε όμως και για άλλα. Τόσο εκείνη όσο και η μητέρα της, βλέποντας ότι στην πτέρυγα νοσηλεύονταν Μουσουλμάνες, συμφωνούσαν ότι κακώς βρίσκονται εκεί και ότι θα έπρεπε να νοσηλεύονται μόνες τους σε άλλα νοσοκομεία. «Βρωμάνε κι όλα οι αβάπτιστες, δεν τις μύρισες;». Για μια μαύρη κοπέλα που υπέφερε ώρες διπλωμένη από τους πόνους στην αίθουσα αναμονής μέχρι που τελικά την απομόνωσαν σε ειδικό θάλαμο, ήταν σίγουρες ότι «έχει AIDS, γι’ αυτό την έβαλαν μόνη». Είπαν και το άσχετο, «τη φωτιά στο Μάτι Αττικής την έβαλαν οι Τούρκοι με λέιζερ, ψάχνοντας τους οκτώ στρατιωτικούς που αναζητά ο Ερντογάν». Υποψιάζομαι τις πηγές ενημέρωσής τους.
Σε δεύτερη φάση, άλλη συγκάτοικος έφτασε στον θάλαμο με δυο «εικονίτσες» αγκαλιά. Είχε και μια μεγάλη πλαστικοποιημένη κάτω από το μαξιλάρι της. Κατά την διάρκεια επισκεπτηρίου την είδα να βγάζει βαμβάκι με λαδάκι από κάποιον άγιο, να σταυρώνει το μέτωπο, τον λαιμό της και μετά τον σύζυγό της. Του οποίου το λάδι έβγαλε επίσης όλη νύχτα ζητώντας του πράγματα. Δεν θέλω να την αδικήσω, μπορεί να πονούσε.
Τότε συνειδητοποίησα ένα κοινό μοτίβο στις περιπτώσεις χριστιανών που γνώρισα με κάποια σωματική ή «ψυχική» ασθένεια.
Μια δυσφορία τύπου «πώς μου συμβαίνει εμένα αυτό;». Όχι «γιατί σ’ εμένα;», αλλά «πώς είναι δυνατόν σ’ εμένα;». Συνδυάζοντας συζητήσεις μου με τέτοιους ασθενείς, αλλά και αναλογιζόμενος το πώς ένοιωθα ο ίδιος σε παρόμοιες καταστάσεις όσο ήμουν πιστός χριστιανός, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:
Όταν μεγαλώνεις με την βεβαιότητα ότι αν είσαι καλός
χριστιανός, πηγαίνεις στην Εκκλησία, εξομολογείσαι, κοινωνείς κλπ ο Θεός θα σε
φυλάει από κάθε κακό, εκπλήσσεσαι όταν τελικά παθαίνεις κάτι. Η έκπληξη
μεγαλώνει όταν βλέπεις ότι οι προσευχές σου δεν εισακούγονται όπως θα
περίμενες. Η υγεία σου δεν καλυτερεύει ανάβοντας λαμπάδες και κάνοντας
μετάνοιες. Πού είναι η Θεία Πρόνοια; Γιατί δεν σε κάνουν καλά οι Άγιοι;
Ξεκινάει μια γνωστική ασυμφωνία. Πιστεύεις ότι γίνεται το θέλημα του Θεού, αλλά δεν σου αρέσει που στο θέλημά του περιλαμβάνεται η ασθένειά σου. Προσεύχεσαι να γίνεις καλά, ταυτόχρονα όμως πρέπει να δεχθείς και το Θεϊκό σχέδιο να μην είσαι καλά. Και το χειρότερο, ενώ έχεις πίστη ότι ο Θεός θα σε προσέχει πάντα, νιώθεις εγκαταλειμμένος, αβοήθητος, «εξαπατημένος». Ο εγκέφαλός σου δεν μπορεί να δεχθεί ότι αυτό που πιστεύεις ακράδαντα, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που σου συμβαίνει.
Ταυτόχρονα, βίωσα και επιβεβαίωσα προσωπικά κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό.
Οι πιστοί λένε συχνά, «άθεος μέχρι να αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο» ή «όταν όμως αρρωστήσετε, θα λέτε βοήθα Παναγία μου».
Δεν έγινε όμως έτσι. Αν και όπως είπα στην αρχή, ζήλεψα και ζηλεύω όποιον είναι γαλήνιος πιστεύοντας ότι ο Θεός-Πατέρας τον προσέχει, δεν μπορώ να επιλέξω να πιστέψω κι εγώ επειδή «με βολεύει». Δεν είχε κανένα νόημα για μένα η προσευχή και το κερί, όπως δεν έχει νόημα για ένα χριστιανό η θυσία στον Ολύμπιο Δία, ή τα αρωματικά στικ στον Βισνού.
Δεν σκέφτηκα στιγμή να στρέψω τα μάτια μου στον ουρανό. Αντιθέτως, χρειάστηκε να αγωνιστώ να πατήσω καλύτερα τα πόδια μου στη γη, για να στηρίξω τον άνθρωπό μου. Αντί να παρακαλέσω τον Τριαδικό ή κάποιον άλλον θεό, αναζήτησα δεύτερη και τρίτη γνώμη άλλων γιατρών.
Ευτυχώς, με τη βοήθεια της ιατρικής επιστήμης και της ανθρώπινης ευσυνειδησίας των θεραπόντων ιατρών, όλα πήγαν καλά. Το «θαύμα» ήρθε από τη σύγχρονη ιατρική που κατανόησε επακριβώς το πρόβλημα και έδωσε λύση. Από τις ατελείωτες ώρες σπουδών που οδήγησαν τα χέρια του χειρουργού. Από τα φάρμακα που εμπόδισαν τις λοιμώξεις.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να αντλεί δύναμη από όπου νομίζει και μπορεί, ακόμη κι αν αυτή είναι placebo. Αγαπητοί μου πιστοί όμως, ειλικρινά κάνετε λάθος στο συγκεκριμένο πράγμα. Την δύσκολη ώρα, κανένας άθεος στον κόσμο δεν πιστεύει ξαφνικά ότι υπάρχει κάποιος θεός για να ζητήσει τη βοήθειά του.
Ξεκινάει μια γνωστική ασυμφωνία. Πιστεύεις ότι γίνεται το θέλημα του Θεού, αλλά δεν σου αρέσει που στο θέλημά του περιλαμβάνεται η ασθένειά σου. Προσεύχεσαι να γίνεις καλά, ταυτόχρονα όμως πρέπει να δεχθείς και το Θεϊκό σχέδιο να μην είσαι καλά. Και το χειρότερο, ενώ έχεις πίστη ότι ο Θεός θα σε προσέχει πάντα, νιώθεις εγκαταλειμμένος, αβοήθητος, «εξαπατημένος». Ο εγκέφαλός σου δεν μπορεί να δεχθεί ότι αυτό που πιστεύεις ακράδαντα, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που σου συμβαίνει.
Ταυτόχρονα, βίωσα και επιβεβαίωσα προσωπικά κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό.
Οι πιστοί λένε συχνά, «άθεος μέχρι να αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο» ή «όταν όμως αρρωστήσετε, θα λέτε βοήθα Παναγία μου».
Δεν έγινε όμως έτσι. Αν και όπως είπα στην αρχή, ζήλεψα και ζηλεύω όποιον είναι γαλήνιος πιστεύοντας ότι ο Θεός-Πατέρας τον προσέχει, δεν μπορώ να επιλέξω να πιστέψω κι εγώ επειδή «με βολεύει». Δεν είχε κανένα νόημα για μένα η προσευχή και το κερί, όπως δεν έχει νόημα για ένα χριστιανό η θυσία στον Ολύμπιο Δία, ή τα αρωματικά στικ στον Βισνού.
Δεν σκέφτηκα στιγμή να στρέψω τα μάτια μου στον ουρανό. Αντιθέτως, χρειάστηκε να αγωνιστώ να πατήσω καλύτερα τα πόδια μου στη γη, για να στηρίξω τον άνθρωπό μου. Αντί να παρακαλέσω τον Τριαδικό ή κάποιον άλλον θεό, αναζήτησα δεύτερη και τρίτη γνώμη άλλων γιατρών.
Ευτυχώς, με τη βοήθεια της ιατρικής επιστήμης και της ανθρώπινης ευσυνειδησίας των θεραπόντων ιατρών, όλα πήγαν καλά. Το «θαύμα» ήρθε από τη σύγχρονη ιατρική που κατανόησε επακριβώς το πρόβλημα και έδωσε λύση. Από τις ατελείωτες ώρες σπουδών που οδήγησαν τα χέρια του χειρουργού. Από τα φάρμακα που εμπόδισαν τις λοιμώξεις.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να αντλεί δύναμη από όπου νομίζει και μπορεί, ακόμη κι αν αυτή είναι placebo. Αγαπητοί μου πιστοί όμως, ειλικρινά κάνετε λάθος στο συγκεκριμένο πράγμα. Την δύσκολη ώρα, κανένας άθεος στον κόσμο δεν πιστεύει ξαφνικά ότι υπάρχει κάποιος θεός για να ζητήσει τη βοήθειά του.
