Θέλω καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν αμφισβητώ πως άνθρωποι βασανίστηκαν και πέθαναν για την πίστη τους στον Ιησού. Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και για άλλα θέματα, περισσότερο κοσμικά. Άνθρωποι βασανίζονται και πεθαίνουν για ιδεολογικές, πολιτικές, ή κοινωνικές απόψεις. Επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος ή προφορά. Είναι λογικό λοιπόν όταν πιστεύεις ότι διακυβεύεται η αθάνατη ψυχή σου, να βρίσκεις το θάρρος να πεθάνεις για την πίστη σου σε κάποιον συγκεκριμένο θεό. Ειδικά αν θεωρείς πως αν τολμήσεις έστω και να δηλώσεις ψευδώς ότι αλλαξοπίστησες για να γλιτώσεις τη ζωή σου, ο Θεός θα σε τιμωρήσει με μια αιωνιότητα στην κόλαση.
Πόσοι όμως ήταν οι μάρτυρες;
« Ο άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης στον πρόλογο του «Συναξαριστή» του σημειώνει: «Θέλεις, αγαπητέ, να μάθεις πόσο είναι το πλήθος μόνο των αγίων Μαρτύρων; Άκουσε· αναφέρεται στον “κατά των αθέων” δεύτερο τόμο του ιεροκήρυκα Προκοπίου (σελ. 227 και 237) ότι κάποιοι περίεργοι ιστορικοί αφού μελέτησαν όλα τα Μηνολόγια και Συναξάρια της Εκκλησίας που περιέχονται σε διάφορα βιβλία, μέτρησαν τους Μάρτυρες που περιέχονται σ’ αυτά και διαπίστωσαν ότι είναι δέκα εκατομμύρια εννιακόσιες πενήντα χιλιάδες. Έτσι, αν αυτοί διανεμηθούν ισόμετρα στις τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες του έτους, αναλογούν να εορτάζονται κάθε ημέρα τριάντα χιλιάδες Μάρτυρες… Και αν κάποιος, υποθετικά, ενδιαφερόταν να μετρήσει όλους τους Αποστόλους, τους Προφήτες, τους Ιεράρχες, τους Ιερομάρτυρες, τους Οσίους, τους Οσιομάρτυρες, τους Ομολογητές και απλά όλους τους αγίους άνδρες και γυναίκες μαζί, τόσο εκείνους που περιέχονται σε τούτον το Συναξαριστή, όσο και εκείνους που συναντάμε σε άλλα βιβλία της Εκκλησίας· αν, λέγω, ενδιαφερόταν κάποιος να μετρήσει όλους τους ανωτέρω Αγίους και φίλους του Θεού, θα εύρισκε να είναι περισσότεροι από την άμμο της θάλασσας». »
(Πηγή: http://www.diakonima.gr/2015/07/28/πόσοι-είναι-οι-άγιοι-μάρτυρες/ )
Οι μάρτυρες είναι γύρω στα 11.000.000 λοιπόν. Μαζί με τους αγίους, περισσότεροι από την άμμο της θάλασσας. Ή μήπως όχι;
«378 μ.Χ. Ο Ιερώνυμος γράφει: "Από Ινδίας μέχρι Βρετανίας, όλα τα έθνη αντηχούν τον θάνατον και την ανάστασιν τού Χριστού (Isaiam Cliv, Epistol. XIII Ad Paulinum)”. Υπολογίζει από τα στοιχεία που έχει, ότι 1.900.000 Χριστιανοί έχουν μαρτυρήσει από το 30 μ.Χ.»
(Πηγή: https://www.impantokratoros.gr/epektash-xristianismou-diogmoi.el.aspx )
Προφανώς στη λίστα προστέθηκαν κι άλλοι μάρτυρες που βρέθηκαν ανάμεσα σε αλλόθρησκους, έκαναν ομολογία πίστεως, διώχθηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν.
Τα νούμερα όμως, ειδικά μέχρι την έλευση του Κωνσταντίνου, είναι εξωπραγματικά. Οι διώκτες θα έπρεπε να σπαταλήσουν τεράστιους πόρους και να χάσουν ακόμη περισσότερους, χρησιμοποιώντας μεγάλο ανθρώπινο δυναμικό για να εντοπίσουν και να βασανίσουν και να σκοτώσουν εκατοντάδες και χιλιάδες κάθε φορά χριστιανούς, χάνοντας όμως έτσι τις φορολογικές τους εισφορές. Επιπροσθέτως, αφού ανάμεσα στους μάρτυρες υπήρχαν πολλές γυναίκες, μετά από τριακόσια χρόνια γενοκτονίας θα περίμενε ίσως κανείς να μην υπάρχουν πλέον χριστιανές για να διαδώσουν στα παιδιά τους τη θρησκεία τους. Κι όμως, οι χριστιανοί φέρονται να είναι το 12% του ανθρώπινου πληθυσμού γύρω στο 350 μ.Χ. Δηλαδή κοντά στα 16.000.000, σε μια Βυζαντινή αυτοκρατορία περίπου 25.000.000. Ιστορικοί που ασχολήθηκαν βρίσκουν όντως τα νούμερα των μαρτύρων υπερβολικά και δίνουν κάποιες εξηγήσεις γι’ αυτό:
«Η θεολόγος Κάντιτα Μος [Σημ 3] , υποστηρίζει στο βιβλίο της «Ο μύθος των διωγμών» πως οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών είναι μύθος ο οποίος δημιουργήθηκε στην αρχαιότητα λόγω εσωτερικών διαμαχών των χριστιανών της αρχαιότητας [35] Η Μος υποστηρίζει πως οι όποιες διώξεις Χριστιανών ήταν σποραδικές, πως οι ρωμαϊκές αρχές δεν κάνανε διωγμούς εναντίον των χριστιανών εκτός από μια μικρή περίοδο 12 χρόνων τους πρώτους 3 αιώνες του Χριστιανισμού, όπου τότε οι Χριστιανοί ήταν στόχος των αυτοκρατορικών αρχών.[36] ενώ η αντίληψη του Διωγμού είναι θεμελιώδης στην κοσμοθεωρία του Χριστιανισμου, σημειώνοντας πως δημιουργεί την εντύπωση πως οι χριστιανοί είναι μια μειονότητα που αντιμετωπίζει πόλεμο- ακόμη και όταν είναι αριθμητικά οι περισσότεροι.[37]. O ιστορικός Πολ Κάβιλ (Paul Cavill) [Σημ 4] ισχυρίζεται πως η Καινή Διαθήκη διδάσκει πως οι διώξεις είναι σύμφυτες με τον Χριστιανισμο και αυτό έδινε την αίσθηση στους πρώτους χριστιανούς ότι διώκονταν, δημιουργώντας το Χριστιανικό σύμπλεγμα δίωξης[39] Την ίδια άποψη εκφράζει και η καθηγήτρια Θεολογίας Φραντσέσκα Σταυρακοπούλου[40]»
(Πηγές: https://el.wikipedia.org/wiki/Διώξεις_κατά_Χριστιανών_έως_τον_4ο_αιώνα
https://www.impantokratoros.gr/epektash-xristianismou-diogmoi.el.aspx
https://en.wikipedia.org/wiki/Estimates_of_historical_world_population )
Εν πάση περιπτώσει, ασχέτως αν ήταν έντεκα, δύο εκατομμύρια, ή επτά χιλιάδες οι μάρτυρες, για κάποιους από αυτούς η οργανωμένη εκκλησία ισχυρίζεται ότι γνωρίζει πράματα και θάματα. Κυριολεκτικά. Ονόματα, οικογένειες, ανατροφή, σπουδές, ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τον τρόπο που βασανίστηκαν, τα λόγια που είπαν, τον θαυμαστό τρόπο που τελικά σώθηκαν ή κατέληξαν. Οι περιγραφές των βασανισμών ανταγωνίζονται σε φρικαλεότητα η μία την άλλη. Καζάνια με λιωμένη πίσσα, ακρωτηριασμοί, σπασίματα οστών. Η περιγραφές ενίοτε είναι τόσο λεπτομερείς που αναρωτιέσαι ποιος βρισκόταν εκεί και τις κατέγραφε τόσο επιμελώς.
Κι όμως, σύμφωνα με τα χριστιανικά κείμενα πολλοί ως εκ θαύματος δεν καίγονταν, δεν υπέφεραν, δεν πέθαιναν στα χέρια των βασανιστών τους.
Στις ιστορίες αυτές θα βρει κανείς βαθιά και ψυχωφέλιμα διδάγματα. Πλούσιες και όμορφες κοπέλες που απαρνούνται τα εγκόσμια και πεθαίνουν για την πίστη τους. Νέους από καλές οικογένειες που γίνονται μάρτυρες για τον Χριστό. Και αντιστρόφως, έσχατοι που δια μέσω του μαρτυρίου πρώτοι έσονται. Μάρτυρες που με τα θαύματα που συντελούνται κατά τον βασανισμό τους, κάνουν τους βασανιστές να πέσουν στα γόνατα και να προσκυνήσουν τον Χριστό.
Αυτό που ΔΕΝ θα βρει κανείς όμως, είναι κάποια ιστορική πηγή έξω από τα γραφόμενα χριστιανών, που να αναφέρει με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τρόπο τη θαυματουργή επιβίωση χριστιανών από καζάνια με καυτό λάδι, φωτιές και αφαίρεση ζωτικών οργάνων. Κανένα εξωχριστιανικό κείμενο δεν αναφέρει θαύματα κατά τα βασανιστήρια των χριστιανών. Κανένας γιατρός, ιστορικός ή φιλοπερίεργος της εποχής δεν αναφέρει παράξενα φαινόμενα.
Αυτές οι ιστορίες, ακόμη κι αν υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι δημιουργήθηκαν από την προφορική παράδοση και την υπερβολή του «σπασμένου τηλεφώνου», συντηρούνται και εμπλουτίζονται από τον κλήρο ως παραδείγματα προς μίμηση, ενώ παράλληλα οι αλλόδοξοι στιγματίζονται συλλήβδην ως μισαλλόδοξοι βασανιστές.
Είναι επίσης χριστιανικός «αντίλογος» (No true Scotsman fallacy) όταν κάποιος επισημάνει για παράδειγμα την επιβολή του χριστιανισμού από τον Κωνσταντίνο και τους διωγμούς των μη χριστιανών: «Αυτά ήταν εξαιρέσεις από υπερβολικό ζήλο, επειδή οι χριστιανοί είχαν δολοφονηθεί κατά χιλιάδες επί τριακόσια χρόνια».
Ακόμη και αν δεν είχαν χρησιμοποιήσει βία όμως, κι ενώ γνώριζαν πόσο φριχτό είναι να σου στερούν τη θρησκεία σου και να διώκεσαι για αυτή, οι καλοί χριστιανοί της εποχής επέβαλαν το Μωσαϊκό «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» στους αλλόθρησκους της εποχής απαγορεύοντάς τους να λατρεύουν τους θεούς τους. Γκρέμισαν τους ναούς τους. Ακόμη και χωρίς οσιομάρτυρες, θρησκείες καταδικάστηκαν σε θάνατο από την επιβολή του χριστιανισμού. Και ενώ δεν πιστεύω στην ύπαρξη θεών, θεωρώ αναφαίρετο το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας.
Πολλοί πιστοί λένε «Ακόμη κι αν δεν υπάρχει Θεός, εμένα μου δίνει κουράγιο η πίστη μου, οπότε τι σε πειράζει εσένα; Γιατί σκαλίζεις το δόγμα μου; Γιατί διώκεις την αλήθεια των πιστεύω μου;» Καταρχάς επειδή η πίστη σου σε κάποιον θεό οδηγεί σε κοσμικές αποφάσεις που επηρεάζουν και τους υπόλοιπους. Κλασικό παράδειγμα η δουλεία και η δικαιολόγησή της από τον χριστιανισμό.
Επίσης, το να προτιμάς το βολικό από την αλήθεια δεν είναι καλό χαρακτηριστικό. Κατά τη γνώμη μου η επιλογή τρόπου ζωής βάσει των επιταγών της θρησκείας δεν διαφέρει από την επιλογή συντρόφων ή συνεργατών βάσει ζωδίων. Είναι δυνατόν, και πιθανότατα θα οδηγήσει σε τραγικά λάθη.
Ταυτόχρονα είναι πολύ συνηθισμένο το μοτίβο του πιστού που νιώθει διωκόμενος όταν του κάνεις λογικά ερωτήματα για τα πιστεύω του. Που εμφανίζεται σε «ομάδες άθεων» στο ίντερνετ, παραθέτει κοινότοπες «αποδείξεις» της ύπαρξης του Θεού που θεωρεί αδιαμφισβήτητες, και αντιεπιστημονικές ασυναρτησίες που θεωρεί βαθυστόχαστες. Που όταν του επιδεικνύουν τα λογικά σφάλματα, τις διαστρεβλώσεις και τις ανακρίβειές του, θεωρεί ότι δέχεται επίθεση, κακοποιείται, χλευάζεται. Που είτε δεχθεί τα σχόλια στωικά, είτε απαντήσει δυναμικά με «αγνή χριστιανική αγάπη», δεν παύει να νιώθει κι αυτός ότι κάνει ομολογία πίστεως και γίνεται βορά των λεόντων.
Ένας ακόμη μάρτυρας γεννιέται…
