Δεν μπορείς να μην αμαρτήσεις...

Είναι αδύνατο να μην αμαρτήσεις. Πρακτικά αδύνατο.
Ένας πιστός θα έλεγε, "φταίει η αδύναμη φύση μας". Εγώ θα έλεγα ότι "Είναι η φύση μας".
Δεν "φταίει" επειδή είναι "αδύναμη". Αυτή είναι. Και πάνω σ' αυτήν, χτίστηκε το σύστημα των αναπόφευκτων αμαρτιών. Επαναλαμβάνω, υπάρχουν αναπόφευκτες αμαρτίες. Το παιχνίδι είναι στημένο πάνω σ' έναν αυθαίρετο ορισμό αμαρτιών.
Όλες οι μεγάλες θρησκείες, έχουν απαγορεύσεις ενάντιες στις πιο βασικές και ενστικτώδεις ανάγκες του ανθρώπου.
Απαγορεύουν συγκεκριμένες τροφές συγκεκριμένες μέρες ή ώρες.
Απαγορεύουν τις ερωτικές επαφές εκτός συγκεκριμένων κανόνων, με βασικότερο την αναπαραγωγή ως μοναδικό σκοπό της συνεύρεσης.
Περιορίζουν την ελευθερία να κάνεις διάφορα πράγματα που δεν ενοχλούν κανέναν άλλον, εκτός από τον εκάστοτε Θεό, όπως το να φορέσεις συγκεκριμένα υφάσματα ταυτόχρονα, να φας χοιρινό ή να κάνεις τατουάζ.
Όλα αυτά ίσως με πολλή εγκράτεια, πίστη και λοιπά, καταφέρεις να τα πετύχεις. Δεν ξέρω αν είναι άξιο θαυμασμού κάτι τέτοιο, καθώς ουσιαστικά κατάφερες να πας ενάντια στη φύση σου ταλαιπωρώντας το σώμα και το πνεύμα σου. Δεν ξέρω ποιος Θεός θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο ως δοκιμασία, γνωρίζοντας όχι μόνο τις δυνατότητές μας, αλλά και το τελικό αποτέλεσμα.

Προπάντων όμως, κι εδώ είναι η παγίδα, στις αμαρτίες περιλαμβάνονται και οι "αμαρτωλές" σκέψεις. Σου άρεσε η γυναίκα του γείτονα; Το αμάξι του; Αμάρτησες ήδη.  Σκέφτηκες να καρφώσεις ένα τσεκούρι στο κεφάλι του αφεντικού σου επειδή σου την έδωσε; Στην κόλαση. Έχεις γίνει έξαλλος με τον οδηγό μπροστά σου; Είσαι άξιος αιώνιας τιμωρίας.

Η αναπόφευκτη αμαρτία της σκέψης οδηγεί σε ενοχές. Και οι ενοχές, σε νέες αμαρτίες της σκέψης και του σώματος. Παράλληλα, αυτός που νιώθει ότι "εξέπεσε", βρίσκει συχνά ψυχολογική ευκαιρία να "ξεπέσει" όντως. Ο πιστός που νιώθει αμαρτωλός, μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του επαρκώς "κυριευμένο από τον Σατανά" ώστε να κάνει τις πιο ακραίες "αμαρτίες" με την ευκαιρία της (προσωρινής πάντα) πτώσης.

 Πρόκειται για έναν ακόμη φαύλο κύκλο, με αστείρευτα καύσιμα. Είναι αδύνατο να μην σκεφτείς κάτι απαγορευμένο. Ακόμη κι αν τα καταφέρεις, είναι αμαρτία να αναγνωρίσεις ότι τα κατάφερες, αλαζονία. Ό,τι και να κάνεις, είναι αδύνατο να μην αμαρτήσεις κάπως.
Ας μη ξεχνάμε εξάλλου, ότι για κάποιες θρησκείες, είσαι αμαρτωλός με το που γεννιέσαι. Ένοχος πριν κάνεις οτιδήποτε.

Όσοι έχουν βρεθεί σε εκκλησία θα έχουν παρατηρήσει ότι εκεί τους έρχονται οι πιο άσχετες και "πονηρές" σκέψεις. Είναι ο Σατανάς που τους βάζει σε πειρασμό; Όχι. Είναι η ψυχολογία του απαγορευμένου. "Μην σκεφτείς έναν ροζ ελέφαντα" σου λένε, και αμέσως σκέφτεσαι ροζ ελέφαντες. Είναι ακόμη πιο πιθανό να σου συμβεί, όταν βρίσκεσαι σε έναν ιερό χώρο στον οποίο ξέρεις ότι είναι απολύτως απαράδεκτο να σκεφτείς αμαρτωλά πράγματα. Τότε θα τα σκεφτείς όλα. Και θα νιώσεις ένοχος, αδύναμος, αμαρτωλός. Αυτός ήταν ο σκοπός εξ' αρχής.

Όλες τις αμαρτίες σου, θα τις συζητήσεις με τον εκάστοτε πνευματικό. Που ξέρει όλες τις αμαρτίες της κοινότητας, και το μόνο που τον εμποδίζει να το εκμεταλλευτεί προς όφελός του ή/και εναντίον σου, είναι η δική του πίστη στον Θεό, για να τηρήσει τον όρκο σιωπής της εξομολόγησης. Αλλά δεν θέλω να πιάσω εδώ αυτό το θέμα.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι όλα αμαρτήματα του τρόπου σκέψης. Οκνηρία, Αλαζονεία, Λαιμαργία, Λαγνεία, Απληστία, Οργή, Ζηλοφθονία. Ναι, στην υπερβολή τους όλα αυτά είναι αρνητικά χαρακτηριστικά, δεν είναι όμως και θανάσιμες αμαρτίες. Επίσης, είναι σχεδόν αδύνατο να μην έχει νιώσει κάποιος έστω και μια φορά κάτι από όλα αυτά. Μερικά και συστηματικά. Είναι αναπόφευκτο. Και θα θυμώσεις, και θα ζηλέψεις, και θα βαρεθείς, και θα επιθυμήσεις.
Από τη λίστα των θανάσιμων αμαρτημάτων πάντως, παραδόξως απουσιάζουν ο Φόνος (κυρίαρχη "αμαρτία" για μένα ως μη αναστρέψιμη κατάσταση), ο Βιασμός (ειδικά ανηλίκου), η Κακοποίηση (σωματική και ψυχική), η Ανισότητα(φύλων και φυλών) οπότε και η Υποδούλωση. Ένα σωρό βασικές κατά του συνανθρώπου "αμαρτίες".

Από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, κανένα δεν κάνει ουσιαστικό κακό στον άλλον. Ίσως γι' αυτό δεν περιλαμβάνονται σε καμία νομοθεσία. Αντιθέτως, κάποια μπορούν να θεωρηθούν έως και ελαφρυντικά, σ' ένα ανθρώπινο δικαστήριο. "Εν βρασμώ ψυχής".
Ναι, ξέρω, υπάρχουν οι Δέκα Εντολές. Εκεί το "ου φονεύσεις" είναι έβδομο. Το αδικώ λίγο βέβαια,  καθώς οι τέσσερις πρώτες Εντολές αφορούν τον Θεό οπότε ουσιαστικά είναι τρίτο, αλλά στο σύνολο των Δέκα Εντολών θα γράψω αλλού.

Επίσης, αυνανισμός και ομοφυλοφιλία είναι καταδικαστέες "αμαρτίες", από τις μεγάλες θρησκείες. Με άλλα λόγια ερωτικές "πρακτικές" που συναντώνται και σε άλλα ζωντανά πλάσματα παντού στη φύση και έχουν εξελικτικό λόγο ύπαρξής, θεωρούνται αμαρτίες από τον Θεό που τις δημιούργησε.

Για να έχει νόημα ο όρος, αμαρτία θα έπρεπε να θεωρείται μια πράξη ή σκέψη που κάνει περισσότερο κακό, παρά καλό σ' εσένα και τους άλλους.
 Τι κακό κάνει και σε ποιον, να φας κρέας την Παρασκευή; Να αυνανιστείς; Να κοιμηθείς με όποιον συναινούντα ενήλικο θέλεις; Να δουλέψεις Σάββατο;

Δεν προσπαθώ να καταργήσω την έννοια της αμαρτίας, για να δικαιολογήσω πράξεις, δικές μου ή άλλων.  Προφανώς οι ενέργειες που βλάπτουν τους άλλους είναι καταδικαστέες. Προφανώς η μοιχεία οδηγεί σε προβλήματα, αν μη τι άλλο πληγώνοντας τον απατηθέντα. Προφανώς ο βιασμός καταπατά την ελευθερία του άλλου. Ωπ, το τελευταίο δεν είναι αμαρτία. Αν παντρευτείς την δεκατετράχρονη, η συνεύρεση μαζί της δεν είναι αμαρτία. Ούτε αν είναι σκλάβα. Προσωπικά όμως, δεν παύω να το θεωρώ βιασμό (ανηλίκου) και λάθος. Ίσως επειδή δεν χρειάζονται οι οδηγίες κάποιας θρησκείας ή η απειλή κάποιας Κόλασης, προκειμένου να μην είμαι παλιάνθρωπος.

Πράγματα που δεν βλάπτουν κανέναν άλλον, ή κανέναν απολύτως όμως, δεν θα έπρεπε να συγκαταλέγονται στις αμαρτίες. Και ευτυχώς, στα "πολιτισμένα" κράτη, οι νομοθεσίες δεν βασίζονται στις "αμαρτίες" των κατά τόπους επικρατούντων Ιερών Βιβλίων.