Η θαυματουργή εικόνα θα σε θεραπεύσει...

Όταν προκύπτουν προβλήματα υγείας, χρειαζόμαστε βοήθεια. Από ποιον όμως;
Έχοντας υπάρξει χριστιανός, πολλές φορές έχω κάνει όσα αναφέρονται ΜΟΝΟ στην μεσαία στήλη, αποφεύγοντας τους γιατρούς. Πίστευα ότι ο Θεός θα με θεραπεύσει. Το placebo των θρησκευτικών λύσεων όταν υπήρξε, ήταν ανακουφιστικό, όχι θεραπευτικό.
Και όταν απευθυνόμουν σε γιατρό, ήταν το τελευταίο πράγμα που έκανα ενώ θα έπρεπε να είναι το πρώτο.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια ωτίτιδα που θα μου θεράπευαν με λαδάκι από το καντήλι και προσευχή. Υπέφερα τρεις μέρες. Ήταν σαν να μου έχωναν ένα σύρμα στο αυτί. Τελικά ο πόνος σταμάτησε αμέσως με σταγόνες από το φαρμακείο.
Όσο για τα ψυχολογικά προβλήματα, έχω στον περίγυρό μου ανθρώπους που λόγω κατάθλιψης, κρίσεων πανικού κλπ. ακολούθησαν παρόμοια διαδρομή (προσευχή, φυλαχτά, εικόνες, εξομολόγηση) για να σωθούν τελικά από τη σύγχρονη ψυχιατρική και φαρμακολογία.

	Πιστός	Άθεος
Σωματικό πρόβλημα υγείας	Προσευχή Εξομολόγηση Εκκλησιασμός Αγιασμός Φυλαχτά Ιερές εικόνες Γιατρός	Γιατρός
Ψυχικό πρόβλημα υγείας	Προσευχή Εξομολόγηση Εκκλησιασμός Αγιασμός Φυλαχτά Ιερές εικόνες Συζήτηση με φίλους Γιατρός	Συζήτηση με φίλους Γιατρός

Πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε;

Από τα μικρός άκουγα τη μοναστική ρήση, «πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε». Η ζωή είναι αγώνας ενάντια στην αμαρτία. Είμαστε αδύναμοι, υποκύπτουμε (ή μας βάλλει/βάζει ο Πονηρός) και πέφτουμε ξανά στο αμάρτημα. Ξανασηκωνόμαστε όμως (μετανιώνοντας υποθέτω), προσευχόμαστε, εξομολογούμαστε. Αμαρτάνουμε ξανά, οπότε πάμε πάλι από την αρχή. Το σημαντικό είναι να είσαι εξομολογημένος πεθαίνοντας, ώστε να φύγεις «αναμάρτητος» για τον Παράδεισο.

Κατ’ αρχάς να πω ξανά ότι δεν θεωρώ «αμαρτίες» τις πράξεις ή σκέψεις που δεν πειράζουν και δεν αφορούν κανέναν εκτός από εμάς. Ο αυνανισμός, η ομοφυλοφιλία (μεταξύ συναινούντων ενηλίκων) είναι απολύτως φυσικές πράξεις. Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα (υπερηφάνεια, ζηλοφθονία, οργή, οκνηρία, απληστία, λαιμαργία, λαγνεία) μπορεί να είναι άσχημα στοιχεία σε ένα χαρακτήρα ειδικά στην υπερβολή τους, αλλά όσο δεν παραβιάζουν την ελευθερία των άλλων, δεν αφορούν κανέναν άλλον.

Για να το θέσω αλλιώς, αν κάποια πράξη είναι βλαπτική για την κοινωνία και για τους άλλους, καλύπτεται και καταδικάζεται από τη νομοθεσία και τη δικαιοσύνη. Και όπου έχει κενά ο νόμος, συμπληρώνεται. Και όταν είναι λάθος, αλλάζει (όπως καταργήθηκε η παρανομία της μοιχείας).
Ο ανθρώπινος νόμος, η ανθρώπινη ηθική αλλάζει και προσαρμόζεται στις εποχές. Ο «Θεϊκός νόμος», διατυπωμένος πάνω από 2.000 χρόνια πριν είναι δόγμα, δεν αλλάζει. Θα έπρεπε να λιθοβολούμε τις μοιχαλίδες (και τις ανύπαντρες μη παρθένες), να σκλαβώνουμε τις αντίπαλες φυλές, να κρατάμε τις κόρες τους για παλλακίδες. Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη πράξεις που ευτυχώς είναι παράνομες πλέον, τουλάχιστον στις ευνομούμενες χώρες.

Πίσω  στο «πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε». Ο πιστός ακολουθώντας το δόγμα του, νοιώθει ενοχικά κατ’ αρχήν απέναντι στον Θεό, με τις εγκόσμιες συνέπειες να έπονται ή να μην λαμβάνονται καν υπ’ όψιν. Η εξομολόγηση είναι μια λύση, ένα άλλοθι που του επιτρέπει να κάνει το ίδιο σφάλμα, να το εξομολογηθεί και να το ξανακάνει, κατηγορώντας τον διάβολο, τα δαιμόνια και τον αδύναμό του χαρακτήρα, και ζητώντας από τον Θεό βοήθεια να μην το επαναλάβει. Πράξη, ενοχές, εξομολόγηση-ξαλάφρωμα και πάλι από την αρχή.

Η στάση του «άθεου» είναι διαφορετική. Τον σταματά και τον ελέγχει η «ηθική του πυξίδα», αποτέλεσμα παιδείας και σκέψης, όχι δόγματος. Αν κάνει κακό σε κάποιον, έχει να κατηγορήσει μόνο τον εαυτό του. Θα έχει ενοχές γι’ αυτόν που αδίκησε. Θα προσπαθήσει να αλλάξει στάση για να μην βλάπτει τους άλλους.
  
Κι αν κάποιος είναι ασυνείδητος; Τότε δεν έχει καμία σημασία αν πιστεύει ή όχι. Αν αυτό που σταματά κάποιον από το να κάνει κακό είναι ο φόβος της τιμωρίας ή η προσδοκία ανταμοιβής (θεϊκής και ανθρώπινης), τότε εγγενώς δεν είναι καλός άνθρωπος. «Τζάμπα σωστός με το στανιό».

Και κάτι ακόμη, σημαντικό. Η «μοναστική ρήση» είναι παραλλαγμένη φιλοσοφία του Κομφούκιου, προσαρμοσμένη στη χριστιανική οπτική.
Ο Κομφούκιος είπε, «Η μεγαλύτερη μας δόξα δεν είναι ότι δεν πέφτουμε ποτέ, αλλά ότι ξανασηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε.»

Η καθοριστική διαφορά; Εκεί που ο Κομφούκιος βλέπει το μεγαλείο του ανθρώπου να ξανασηκώνεται, ο χριστιανισμός βλέπει έναν καταδικασμένο θανατοποινίτη/σκλάβο που ζητάει χάρη:
 

(Πηγή εικόνας https://agiosioannisprodromos.blogspot.com/2015/04/blog-post_203.html )