Εναλλακτική Γένεση

Πώς θα μπορούσε να είναι γραμμένη η Γένεση, αν ο συγγραφέας της ήξερε λίγη κοσμολογία, ώστε να γίνει κατανοητή από τους ανθρώπους της εποχής;
Ίσως κάπως έτσι.

Εν αρχή ο Θεός κρατούσε όλο τον κόσμο σφιχτά στη χούφτα του,
και ήταν όλη η πλάση μεγάλη σαν ένας κόκκος άμμου.
Μετά ο Θεός άνοιξε το χέρι του και σκόρπισε την πλάση του στους αχανείς αιθέρες.
Πέρασαν πολλά χρόνια και ο Θεός έφτιαξε πολλούς ήλιους εδώ κι εκεί. να φέγγουν την πλάση του και να δείχνουν το μεγαλείο της. Τους έφτιαξε τόσο μακριά τον έναν από τον άλλον, που μοιάζουν με μακρινά λυχναράκια, όπως η μεγάλη φωτιά που από μακριά μοιάζει σαν μικρή σπίθα.
Κι έφτιαξε ο Θεός τον δικό μας Ήλιο, κι έβαλε τη Γη κοντά, να τη φωτίζει και να τη ζεσταίνει. Κι έβαλε το Φεγγάρι κοντά στη Γη να φωτίζει τη νύχτα της.
Και όταν η Γη ήταν έτοιμη, ο Θεός έφτιαξε τα πρώτα μικρά ζωντανά πλάσματα μέσα στο νερό. Πέρασαν πολλά χρόνια. Και όταν η Γη ήταν έτοιμη ξανά, ο Θεός έφτιαξε τα φυτά, και τα πρώτα πλάσματα έξω από το νερό. Κι αυτά ανάσαναν οξυγόνο και κατέκτησαν την ξηρά.
Και πάλι περάσαν χρόνια. Και όταν η Γη ήταν έτοιμη ξανά, έφτιαξε ο Θεός τον Άνθρωπο.

Μερικές ερωτήσεις για τον Χριστό

Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού ο Μονογενής, είναι το ένα από τα τρία ομοούσια και αδιαχώριστα πρόσωπα του Θείου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Το θέμα μου δεν είναι η τριαδικότητα αυτή καθ' αυτή, αλλά ο Χριστός. Έχω μερικές απορίες.

Ο Χριστός εμφανίζεται ως Μεσσίας και σε εξωγήινους πολιτισμούς;
Γεννιέται και πεθαίνει πάντα με τον ίδιο τρόπο;
Υπάρχει κι εκεί προπατορικό αμάρτημα για να τους σώσει από αυτό; Αν όχι, η θεολογία περιπλέκεται. Αν ναι, γιατί να υπάρχει έτσι κι αλλιώς προπατορικό αμάρτημα οπουδήποτε;
Αν δεν υπάρχουν εξωγήινοι πολιτισμοί, πράγμα στατιστικά απίθανο, γιατί γεννήθηκε στη Βηθλεέμ πριν 2000 χρόνια, και όχι σε τόπο και χρόνο που να καταγραφεί ξεκάθαρα το μήνυμά του, ώστε να μην προκύψουν οι παρεξηγήσεις που οδηγούν ακόμη σε μίση και σφαγές;
Πριν γεννηθεί στη Γη, ήταν ήδη Υιός του Θεού με κάποιον άλλον τρόπο; Αν όχι, τι ήταν πριν σε σχέση με τον Θεό; Η ίδια η λέξη Υιός, υπαινίσσεται ότι είναι απόγονος με κάποιον τρόπο.

Η ιδέα του Χριστού είναι πολύ ανθρωπομορφική και εγωκεντρική. Ο Δημιουργός του σύμπαντος ενσάρκωσε τον Υιό του στην ασήμαντη Γη, σ' ένα απομακρυσμένο μέρος την αρχαιότητα, με τις πρώτες καταγραφές του γεγονότος να ξεκινούν 30-50 χρόνια μετά τον "θάνατό" του από μη αυτόπτες μάρτυρες. Γιατί;

Το "YOLO" πιστών και άπιστων

Θυμάμαι φίλο να διηγείται πώς σε επίσκεψή του στο Άγιο Όρος, βρέθηκε σε φορτηγάκι που οδηγούσε μοναχός σε επικίνδυνο δρόμο δίπλα σε γκρεμό, με το ένα χέρι έξω από το παράθυρο.
Ο φίλος του είπε, "γέροντα, εσύ τα έχεις λυμένα με τον Θεό, εξομολογήθηκες και κοινώνησες χθες, εμείς όχι ακόμη".

Σε αντίστοιχη προσωπική εμπειρία, χρειάστηκε να μεταφέρω με το αυτοκίνητο συγγενή ιερέα στο αεροδρόμιο. Επειδή είχε αργήσει και θα έχανε την πτήση του, έτρεχα στον δρόμο θεωρώντας ότι "έχω μέσο" και ο Θεός μας προστατεύει.

Άνθρωποι ζωσμένοι εκρηκτικά, ανατινάζονται για την πίστη τους παίρνοντας μαζί και άλλους ανθρώπους, με την βεβαιότητα ότι οι ίδιοι θα πάνε στον Παράδεισο, και τα άπιστα θύματα στην Κόλαση, όπως τους αξίζει.

 Η πίστη στην μετά θάνατον ζωή, μπορεί να σε κάνει από ριψοκίνδυνο έως αδιάφορο για τη ζωή, ειδικά όταν θεωρείς ότι σε προστατεύει ή σε οδηγεί  ο Θεός σου. Εξάλλου για πολλές θρησκείες η ζωή εδώ είναι "πέρασμα", "μεταβατικό στάδιο". Δεν έχει άλλη αξία πέρα από την προετοιμασία για το μετά.

YOLO. You Only Live Once. Ζεις Μόνο Μια Φορά. Κάνε την να αξίζει. Άσε πίσω σου κάτι για τους επόμενους, ή τουλάχιστον μην καταστρέφεις ό,τι βρήκες από τους προηγούμενους.

Ζήσε τη ζωή σου, διασκέδασέ την, μην την βάζεις όμως σε κίνδυνο χωρίς λόγο.

Αυτή είναι, δεν έχεις άλλη...

Γιατί να είσαι "καλός" αν δεν υπάρχει Θεϊκή τιμωρία;

Γιατί να είσαι "καλός" αν δεν υπάρχει θεϊκή τιμωρία;

Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ένας φίλος ανέφερε στο blog του ότι είχε ένα πρόβλημα υγείας, του είπα μεταξύ άλλων το κλισέ, "In God we trust". Εκείνος μου απάντησε, "In science we trust".

Ζώντας στην Ελλάδα, θεωρούσα δεδομένο ότι όλοι γύρω μου είναι, έστω και στοιχειωδώς, χριστιανοί. Η απάντησή του ήταν κάτι πρωτοφανές για μένα. Ήταν ο πρώτος "άθεος" που γνώριζα, εν γνώσει μου.

Κάποια στιγμή, καιρό μετά, τον συνάντησα από κοντά και αφού του ζήτησα συγνώμη γιατί «του πουλούσα φιλοσοφία σε φάση που είχε πρόβλημα υγείας», τον ρώτησα κάτι που πλέον αναγνωρίζω ως καθαρά χριστιανικό. «Αν δεν πιστεύεις ότι υπάρχει θεός να σε τιμωρήσει, γιατί δεν κλέβεις, βιάζεις κλπ;». Με κοίταξε έκπληκτος. «Γιατί να κάνω κάτι τέτοιο;» με ρώτησε. «Δεν θέλω να κάνω κακό σε κάποιον». Κανονικά θα έπρεπε να μου έχει πει, «Καλά, για τόσο μ@#$%% με έχεις;». Και θα είχε δίκιο.

Όταν μετά από πολλή σκέψη, απέρριψα τον χριστιανισμό ως θρησκεία, και άλλαξα απόψεις για τις πιθανότητες ύπαρξης Δημιουργού Παρατηρητή, του ζήτησα εκ νέου συγνώμη για την ερώτησή μου. Ούτε εγώ πίστευα πλέον ότι υπάρχει θεϊκή τιμωρία. Έγινα παλιοχαρακτήρας; Όχι, μάλλον το αντίθετο. Μεταξύ άλλων, ψυχολογικά δεν υπήρχε παράβαση να κάνω, «φράχτης να πηδήξω».

Αργότερα βέβαια συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αποκλειστικά δική μου σκέψη, κάθε άλλο. Θυμήθηκα ότι σε συζητήσεις με φίλους χριστιανούς, σε όλες τις ηλικίες, στην υποθετική (και σκανδαλιστική) ερώτηση, «Τι θα έκανες αν δεν υπήρχε Θεός για μια μέρα», όλοι απαντούσαμε ότι θα πηγαίναμε με πολλές γυναίκες (με ή χωρίς την συγκατάθεσή τους κατά περίπτωση), θα κλέβαμε μηχανές και αυτοκίνητα, γενικά θα βγάζαμε τα σπασμένα. Σαν τα παιδιά που έφυγαν οι γονείς και τα άφησαν σπίτι μόνα. Συνειδητοποίησα επίσης ότι ως αποτέλεσμα αυτού του τρόπου σκέψης, της τυπικά καλής διαγωγής λόγω φόβου της τιμωρίας δηλαδή, γίνονται οι πιο ακραίες «παραβιάσεις» όπου υπάρχει ασάφεια ή η δυνατότητα.

Τραγικό παράδειγμα, καταπιεσμένες κοπέλες που με την πρώτη ευκαιρία κάνουν ερωτικά τα πάντα, εκτός από διάρρηξη του παρθενικού τους υμένα. Ή/και, κάτω από την καταπίεση της επιβεβλημένης από την οικογένεια θρησκείας, παντρεύονται «τον πρώτο τυχόντα» σε πολύ νεαρή ηλικία και με μηδενική πείρα στη ζωή, προκειμένου να φύγουν από το καταπιεστικό τους σπίτι.

Υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες λόγων να είναι κανείς «σωστός» και δεν αφορούν καθόλου τον Θεό.

Κατ' αρχάς, ειδικά ως ανώτερα θηλαστικά, υπάρχει στο DNA μας η ενσυναίσθηση. Η κατανόησή μας για τον πόνο του άλλου, μάλιστα, φτάνει και μέχρι τα υπόλοιπα ζωντανά πλάσματα για τους περισσότερους. Νοιαζόμαστε τα ζώα, τα φυτά, γενικά οτιδήποτε ζωντανό. Πολλοί άνθρωποι θυσιάζουν τη ζωή τους στην υπηρεσία των άλλων, και αυτό συμβαίνει και συνέβαινε πάντα, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους, αν έχουν.

Υπάρχουν επίσης τα επίκτητα, κοινωνικά κριτήρια. Οι γονείς σου επιδοκιμάζουν την καλή σου συμπεριφορά, αποδοκιμάζουν και τιμωρούν την κακή. Το ίδιο και η κοινωνία. Ουσιαστικά, για να υπάρξει κοινωνία, δεν μπορούν να επικρατούν αντικοινωνικές συμπεριφορές. Οι εξαιρέσεις όχι μόνο στηλιτεύονται, αλλά και τιμωρούνται. Υπάρχει αστυνομικό και νομικό σύστημα. Κανείς δεν θέλει να περνά τη ζωή του στη φυλακή, ή να εκτελεστεί. Ο πιο σίγουρος τρόπος για να αποφύγεις τη σύλληψη, είναι να μην κάνεις παράβαση εξ' αρχής.

Οι «κοινωνιοπαθείς» (sociopaths) και οι ψυχοπαθείς (psychopaths) είναι ειδικές αποκλίσεις. Στην πρώτη περίπτωση φταίνε συνήθως κοινωνικοί παράγοντες, κακοποίηση, λάθος ζωή. Στην δεύτερη περίπτωση φαίνεται να υπάρχουν γενετικές ανωμαλίες που στερούν τον ψυχοπαθή από συναισθήματα αγάπης, λύπης, συμπάθειας κλπ.

Στην πλειοψηφία τους οι παράνομοι και παραβάτες είναι πιστοί κάποιας θρησκείας. Θεωρούν είτε ότι «θα τους κρίνει ο Θεός» γιατί κατά βάθος είναι καλοί, είτε ότι αυτό που έκαναν δικαιώνεται από την πίστη τους. Επίσης, ακόμη και όταν «γλιστρήσουν» και «πέσουν», υπάρχει πάντα η εξομολόγηση και η μετάνοια για να τα σβήσουν όλα.

Όπως έχω ξαναγράψει και δεν είμαι ο μόνος, αν είσαι καλός μόνο και μόνο επειδή φοβάσαι την τιμωρία, κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.

Το ιστορικό ενός "θαύματος"

Σημειώνω το ιστορικό του "θαύματος" της διάσωσης της κ. Βασιλικής Πλεξίδα εδώ, γιατί η εξέλιξή του παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς με το πέρασμα του χρόνου, προστίθενται νέες λεπτομέρειες.

Στις 19 Απριλίου 2017, ένα στρατιωτικό ελικόπτερο συνετρίβη στην Ελασσόνα. Από την πτώση σκοτώθηκαν ακαριαία τέσσερις από τους πέντε επιβαίνοντες. Η αρχιλοχίας Βασιλική Πλεξίδα σώθηκε "ως εκ θαύματος". Ουσιαστικά το κάθισμά της εκτινάχθηκε εκτός ελικοπτέρου μαζί με την ίδια, σώζοντάς την από τα συντρίμμια.

Αρχικά (δημοσίευμα 20 Απριλίου 2017) η κ. Πλεξίδα είπε ότι έχασε τις αισθήσεις της, και ώρα μετά που τις ξαναβρήκε, ήταν σαν να ξυπνά από εφιάλτη με πόνους στο σώμα.

Αρχές Μαΐου 2017 κυκλοφόρησε ένα δημοσίευμα το οποίο μιλούσε για εμφάνιση και επανεμφάνιση της Παναγίας στην κ. Πλεξίδα, και για το θαύμα της διάσωσής της με πολλές λεπτομέρειες. Κάποιες από αυτές όπως ο αριθμός των 1.200 πιρτσινιών που κρατούν το κάθισμα, διαψεύσιμες.

8 Μαϊου, η κ. Πλεξίδα με post της στο Facebook, επικύρωσε τα όσα λέγονταν στο δημοσίευμα, διορθώνοντας μάλιστα μια παράξενη λεπτομέρεια. (η ενορατική μοναχή της ιστορίας δεν είπε ότι "σκοτώθηκαν οι υπόλοιποι", αλλά ότι "δεν ήξερε τι θα γίνει με αυτούς")
Edit 20/4/2018: Το ποστ στο facebook δεν υπάρχει πλέον. Αφήνω εδώ archived δημοσίευμα που κάνει αναφορά στο εν λόγω post αυτολεξεί.

13 Ιουλίου 2017 πήγε στο μοναστήρι της Παναγίας Ακρωτηριανής που αναφερόταν στο δημοσίευμα για προσκύνημα και επανέλαβε τις λεπτομέρειες του "θαύματος" που περιγράφηκαν στο δημοσίευμα του Μαΐου. Παρών ήταν ο Υπ. Άμυνας Πάνος Καμένος, τα ΜΜΕ και πολύς κόσμος.
Περιγραφή του θαύματος υπάρχει και εδώ: σε σελίδα Γ.Ο.Χ. με νέες λεπτομέρειες για διάφορες φάσεις του.

ΕΝΘΕΤΟ: Το θαύμα δημιούργησε αντιμαχίες παλαιού και νέου ημερολογίου, καθώς το μοναστήρι της Παναγίας Ακρωτηριανής, είναι παλιοημερολογίτικο.

Αρχές Νοεμβρίου 2017, σε ομιλία της, προσέθεσε δύο νέα στοιχεία. Η Παναγία της είπε "Θέλω να κηρύττεις το θαύμα το οποίο σου έγινε, για να δυναμώσει η πίστη όλων για τα έσχατα γεγονότα τα οποία έρχονται". (Πάλι/πάντα στις εσχατιές των καιρών είμαστε)
Μάθαμε επίσης ότι ένας γιατρός της είπε πως όταν την έφεραν στο νοσοκομείο, μύριζε μύρο.  (Δεν ξέρουμε ποιος γιατρός, δεν το μύρισε κανένας άλλος και περίμενε 8 μήνες για να της το πει).

Στις 17 Δεκεμβρίου 2017, είδαμε σε εκπομπή του Star να λέει κι άλλες λεπτομέρειες σε ομιλία της, όπως ότι η Παναγία την κρατούσε όπως ακριβώς κρατάει τον Χριστό στην εικόνα της Παναγίας Ακρωτηριανής, ότι ξήλωσε το πάτωμα μαζί με τα 1.200 περτσίνια κλπ.

Στις 19 Απριλίου του 2018 επέστρεψε στον τόπο του ατυχήματος με αφορμή το κλείσιμο ενός έτους, σε μνημείο που έστησε εκεί ευχαριστώντας την Παναγία για το θαύμα που "της έγινε". Επάνω στο μνημείο υπάρχει κείμενο που γράψει ακριβώς αυτό.
Στο άρθρο διαβάζουμε νέα στοιχεία για το πώς της μιλούσε η Παναγία όσο περίμενε βοήθεια. Θυμίζω ότι αρχικά είπε πώς έχασε τις αισθήσεις της και ξύπνησε με πόνους, σαν από εφιάλτη.
Βίντεο από το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, με αρκετές δηλώσεις της κ. Πλεξίδα.
Κάνει σχετικό ποστ στο facebook. Με την ευκαιρία, βλέπω (20/4/2018) ότι έχει σβήσει όλα τα προηγούμενα ποστ που αφορούσαν συμμετοχές σε διαγωνισμούς της Φαίης Σκορδά, της Ελένης Μενεγάκη και άλλων life style εκπομπών. Δημόσια, είναι πλέον ορατά, ένα ποστ φωτογραφία με τον σύζυγό της από το 2016, ένα ποστ για την Παναγία Ακρωτηριανή, και το ποστ με την επίσκεψη στο μνημείο που έστησε εκεί που έπεσε.

Να επισημάνω κάτι τεχνικό. Τα καθίσματα των Huey δεν είναι περτσινωμένα στο πάτωμα. Αντιθέτως θα έλεγα, βγαίνουν σχετικά εύκολα προκειμένου να αλλάζει η σύνθεση στο πίσω μέρος του ελικοπτέρου ανάλογα με την περίπτωση.

Στις 23 Φεβρουαρίου 2020, είδα αυτό το βίντεο https://www.facebook.com/adogmatistakwlopaida/videos/1117642588612036/

Εδώ μας λέει νέα στοιχεία, μεταξύ των οποίων ότι πριν πετάξει είχε πάρει την ευλογίας της ηγουμένης Ανθοδόχης, που της είπε να έχει μαζί της όλα τα πνευματικά όπλα τα οποία είχαν πει.
Είχε λοιπόν μαζί της,
το Άγιο Τετραβάγγελο
την Αγία επιστολή του Ιησού Χριστού,
το λαδάκι από τη θαυματουργή καντήλα
τον Αγιασμό της Ναζαρέτ
την εικόνα της Παναγίας της Ακρωτηριανής Σεραφιώτισας της θεραπεύτριας
και το εικονάκι της γερόντισσας Ανθούσας της Μακαριστής.

Δεν μπορείς να μην αμαρτήσεις...

Είναι αδύνατο να μην αμαρτήσεις. Πρακτικά αδύνατο.
Ένας πιστός θα έλεγε, "φταίει η αδύναμη φύση μας". Εγώ θα έλεγα ότι "Είναι η φύση μας".
Δεν "φταίει" επειδή είναι "αδύναμη". Αυτή είναι. Και πάνω σ' αυτήν, χτίστηκε το σύστημα των αναπόφευκτων αμαρτιών. Επαναλαμβάνω, υπάρχουν αναπόφευκτες αμαρτίες. Το παιχνίδι είναι στημένο πάνω σ' έναν αυθαίρετο ορισμό αμαρτιών.
Όλες οι μεγάλες θρησκείες, έχουν απαγορεύσεις ενάντιες στις πιο βασικές και ενστικτώδεις ανάγκες του ανθρώπου.
Απαγορεύουν συγκεκριμένες τροφές συγκεκριμένες μέρες ή ώρες.
Απαγορεύουν τις ερωτικές επαφές εκτός συγκεκριμένων κανόνων, με βασικότερο την αναπαραγωγή ως μοναδικό σκοπό της συνεύρεσης.
Περιορίζουν την ελευθερία να κάνεις διάφορα πράγματα που δεν ενοχλούν κανέναν άλλον, εκτός από τον εκάστοτε Θεό, όπως το να φορέσεις συγκεκριμένα υφάσματα ταυτόχρονα, να φας χοιρινό ή να κάνεις τατουάζ.
Όλα αυτά ίσως με πολλή εγκράτεια, πίστη και λοιπά, καταφέρεις να τα πετύχεις. Δεν ξέρω αν είναι άξιο θαυμασμού κάτι τέτοιο, καθώς ουσιαστικά κατάφερες να πας ενάντια στη φύση σου ταλαιπωρώντας το σώμα και το πνεύμα σου. Δεν ξέρω ποιος Θεός θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο ως δοκιμασία, γνωρίζοντας όχι μόνο τις δυνατότητές μας, αλλά και το τελικό αποτέλεσμα.

Προπάντων όμως, κι εδώ είναι η παγίδα, στις αμαρτίες περιλαμβάνονται και οι "αμαρτωλές" σκέψεις. Σου άρεσε η γυναίκα του γείτονα; Το αμάξι του; Αμάρτησες ήδη.  Σκέφτηκες να καρφώσεις ένα τσεκούρι στο κεφάλι του αφεντικού σου επειδή σου την έδωσε; Στην κόλαση. Έχεις γίνει έξαλλος με τον οδηγό μπροστά σου; Είσαι άξιος αιώνιας τιμωρίας.

Η αναπόφευκτη αμαρτία της σκέψης οδηγεί σε ενοχές. Και οι ενοχές, σε νέες αμαρτίες της σκέψης και του σώματος. Παράλληλα, αυτός που νιώθει ότι "εξέπεσε", βρίσκει συχνά ψυχολογική ευκαιρία να "ξεπέσει" όντως. Ο πιστός που νιώθει αμαρτωλός, μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του επαρκώς "κυριευμένο από τον Σατανά" ώστε να κάνει τις πιο ακραίες "αμαρτίες" με την ευκαιρία της (προσωρινής πάντα) πτώσης.

 Πρόκειται για έναν ακόμη φαύλο κύκλο, με αστείρευτα καύσιμα. Είναι αδύνατο να μην σκεφτείς κάτι απαγορευμένο. Ακόμη κι αν τα καταφέρεις, είναι αμαρτία να αναγνωρίσεις ότι τα κατάφερες, αλαζονία. Ό,τι και να κάνεις, είναι αδύνατο να μην αμαρτήσεις κάπως.
Ας μη ξεχνάμε εξάλλου, ότι για κάποιες θρησκείες, είσαι αμαρτωλός με το που γεννιέσαι. Ένοχος πριν κάνεις οτιδήποτε.

Όσοι έχουν βρεθεί σε εκκλησία θα έχουν παρατηρήσει ότι εκεί τους έρχονται οι πιο άσχετες και "πονηρές" σκέψεις. Είναι ο Σατανάς που τους βάζει σε πειρασμό; Όχι. Είναι η ψυχολογία του απαγορευμένου. "Μην σκεφτείς έναν ροζ ελέφαντα" σου λένε, και αμέσως σκέφτεσαι ροζ ελέφαντες. Είναι ακόμη πιο πιθανό να σου συμβεί, όταν βρίσκεσαι σε έναν ιερό χώρο στον οποίο ξέρεις ότι είναι απολύτως απαράδεκτο να σκεφτείς αμαρτωλά πράγματα. Τότε θα τα σκεφτείς όλα. Και θα νιώσεις ένοχος, αδύναμος, αμαρτωλός. Αυτός ήταν ο σκοπός εξ' αρχής.

Όλες τις αμαρτίες σου, θα τις συζητήσεις με τον εκάστοτε πνευματικό. Που ξέρει όλες τις αμαρτίες της κοινότητας, και το μόνο που τον εμποδίζει να το εκμεταλλευτεί προς όφελός του ή/και εναντίον σου, είναι η δική του πίστη στον Θεό, για να τηρήσει τον όρκο σιωπής της εξομολόγησης. Αλλά δεν θέλω να πιάσω εδώ αυτό το θέμα.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι όλα αμαρτήματα του τρόπου σκέψης. Οκνηρία, Αλαζονεία, Λαιμαργία, Λαγνεία, Απληστία, Οργή, Ζηλοφθονία. Ναι, στην υπερβολή τους όλα αυτά είναι αρνητικά χαρακτηριστικά, δεν είναι όμως και θανάσιμες αμαρτίες. Επίσης, είναι σχεδόν αδύνατο να μην έχει νιώσει κάποιος έστω και μια φορά κάτι από όλα αυτά. Μερικά και συστηματικά. Είναι αναπόφευκτο. Και θα θυμώσεις, και θα ζηλέψεις, και θα βαρεθείς, και θα επιθυμήσεις.
Από τη λίστα των θανάσιμων αμαρτημάτων πάντως, παραδόξως απουσιάζουν ο Φόνος (κυρίαρχη "αμαρτία" για μένα ως μη αναστρέψιμη κατάσταση), ο Βιασμός (ειδικά ανηλίκου), η Κακοποίηση (σωματική και ψυχική), η Ανισότητα(φύλων και φυλών) οπότε και η Υποδούλωση. Ένα σωρό βασικές κατά του συνανθρώπου "αμαρτίες".

Από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, κανένα δεν κάνει ουσιαστικό κακό στον άλλον. Ίσως γι' αυτό δεν περιλαμβάνονται σε καμία νομοθεσία. Αντιθέτως, κάποια μπορούν να θεωρηθούν έως και ελαφρυντικά, σ' ένα ανθρώπινο δικαστήριο. "Εν βρασμώ ψυχής".
Ναι, ξέρω, υπάρχουν οι Δέκα Εντολές. Εκεί το "ου φονεύσεις" είναι έβδομο. Το αδικώ λίγο βέβαια,  καθώς οι τέσσερις πρώτες Εντολές αφορούν τον Θεό οπότε ουσιαστικά είναι τρίτο, αλλά στο σύνολο των Δέκα Εντολών θα γράψω αλλού.

Επίσης, αυνανισμός και ομοφυλοφιλία είναι καταδικαστέες "αμαρτίες", από τις μεγάλες θρησκείες. Με άλλα λόγια ερωτικές "πρακτικές" που συναντώνται και σε άλλα ζωντανά πλάσματα παντού στη φύση και έχουν εξελικτικό λόγο ύπαρξής, θεωρούνται αμαρτίες από τον Θεό που τις δημιούργησε.

Για να έχει νόημα ο όρος, αμαρτία θα έπρεπε να θεωρείται μια πράξη ή σκέψη που κάνει περισσότερο κακό, παρά καλό σ' εσένα και τους άλλους.
 Τι κακό κάνει και σε ποιον, να φας κρέας την Παρασκευή; Να αυνανιστείς; Να κοιμηθείς με όποιον συναινούντα ενήλικο θέλεις; Να δουλέψεις Σάββατο;

Δεν προσπαθώ να καταργήσω την έννοια της αμαρτίας, για να δικαιολογήσω πράξεις, δικές μου ή άλλων.  Προφανώς οι ενέργειες που βλάπτουν τους άλλους είναι καταδικαστέες. Προφανώς η μοιχεία οδηγεί σε προβλήματα, αν μη τι άλλο πληγώνοντας τον απατηθέντα. Προφανώς ο βιασμός καταπατά την ελευθερία του άλλου. Ωπ, το τελευταίο δεν είναι αμαρτία. Αν παντρευτείς την δεκατετράχρονη, η συνεύρεση μαζί της δεν είναι αμαρτία. Ούτε αν είναι σκλάβα. Προσωπικά όμως, δεν παύω να το θεωρώ βιασμό (ανηλίκου) και λάθος. Ίσως επειδή δεν χρειάζονται οι οδηγίες κάποιας θρησκείας ή η απειλή κάποιας Κόλασης, προκειμένου να μην είμαι παλιάνθρωπος.

Πράγματα που δεν βλάπτουν κανέναν άλλον, ή κανέναν απολύτως όμως, δεν θα έπρεπε να συγκαταλέγονται στις αμαρτίες. Και ευτυχώς, στα "πολιτισμένα" κράτη, οι νομοθεσίες δεν βασίζονται στις "αμαρτίες" των κατά τόπους επικρατούντων Ιερών Βιβλίων.

Θαύμα από αξιόπιστη πηγή...

Όταν ήμουν γύρω στα 12, άκουσα το εξής θαύμα, από πολύ αξιόπιστη πηγή. Δεν θυμάμαι αν ήταν ιερέας, κατηχητής ή συγγενής, αλλά η πηγή ήταν αξιόπιστη.

Το θαύμα έλεγε για ένα παιδάκι που μπήκε στο ιερό μιας εκκλησίας κάποια άσχετη στιγμή, και είδε τον  παππούλη που λειτουργούσε να αιωρείται μισό μέτρο πάνω από το έδαφος. Ο ιερέας γύρισε στο παιδάκι, του έκανε νόημα με το δάχτυλο μπροστά στο στόμα "σσστ" να μην μιλήσει, και συνέχισε την προσευχή του. Το παιδάκι προφανώς μίλησε, κι έτσι έφτασε το θαύμα από αξιόπιστη πηγή στην αξιόπιστη πηγή μου.

Ήταν ένα πολύ εντυπωσιακό θαύμα, ενδεικτικό της ταπεινότητας των άγιων ανθρώπων και της δύναμης του Θεού. Έτσι πίστευα, και ως τέτοιο το έλεγα. Φαντάζομαι ότι αν ήμουν ομαδάρχης κάποιας χριστιανικής ομάδας, θα το περιέγραφα κι εγώ όλο συγκίνηση, και τα παιδιά θα το πίστευαν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Όσο πίστευα λοιπόν, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι ένα τέτοιο θαύμα ήταν λίγο ασύμβατο με τη φύση του Θεού όπως την είχα διδαχθεί. Κατ' αρχάς, αν δεν είχε μπει κατά λάθος το παιδάκι, κανείς άλλος δεν θα ήξερε για το θαύμα εκτός από τον ιερέα. Τον οποίο ο Θεός έκανε να αιωρείται έτσι ώστε τι; Τι πετύχαινε με αυτό το προσωπικό θαύμα; Να του δείξει ότι έχει τη Θεία Χάρη; Νόμιζα ότι ο Θεός δεν φανερώνεται με αυτόν τον τρόπο, δεν δοκιμάζεται, δεν προβάλλεται. Εξ' άλλου η αιώρηση θα ήταν τροφή για τον εγωισμό του ιερέα. "Αιωρούμαι, είμαι ευλογημένος!".

Αν ο Θεός δεν ήθελε να μαθευτεί το θαύμα παραέξω, απλώς δεν θα το πραγματοποιούσε

τη συγκεκριμένη στιγμή για να μην το δει το παιδί. Δεν θα άφηνε απλώς τον ιερέα να του κάνει "σσστ", ξέροντας ότι το παιδάκι θα μιλήσει τελικά.
 Το ότι ο ιερέας ενώ προσεύχεται τόσο θερμά που αιωρείται, αντιλαμβάνεται το παιδάκι και του κάνει "σσστ" εκτός από παράξενο, είναι συνηθισμένο τέχνημα σε τέτοιες ιστορίες ώστε να τονίζεται η ταπεινότητα.
Πάρα πολύ συχνά στα θαύματα, αυτός που τα περιγράφει λέει ότι είτε κάποιος Άγιος (σε όραμα, σε όνειρο), είτε κάποιος άγιος άνθρωπος, του απαγόρευσε να μιλήσει αρχικά. Για κάποιο λόγο βέβαια, του επέτρεψε να μιλήσει αργότερα, ή αυτός που είδε το θαύμα αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του παρά την απαγόρευση του Αγίου. Αυτό δεν βγάζει κανένα νόημα βέβαια. Ποιος πιστός τολμάει να παραβλέψει τέτοια εντολή; Εξάλλου το θαύμα γίνεται γνωστό τελικά, οπότε η απαγόρευση ή η καθυστέρηση και η άρση της, δεν έχει νόημα από την πλευρά του αγίου.  Έχει όμως νόημα από την πλευρά του ανθρώπου που ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ το θαύμα, είτε το πιστεύει, είτε όχι.

Αφ' ενός όπως είπα, του δίνει μια αίγλη ταπεινότητας. Ταπεινότητας περιορισμένου χρόνου βέβαια, γιατί μπορεί να μην ήξερε κανείς για το θαύμα μέχρι που το αποκάλυψε αυτός που το έζησε, αλλά από τη στιγμή που το αποκάλυψε και μετά, το ξέρουν όλοι. Αυτό μπορεί να κάνει καλό στην ψυχολογία αυτού που δημιουργεί το θαύμα και το πιστεύει (υπήρξα ευλογημένος) αλλά δεν κάνει καλό στην ταπεινότητα του Αγίου (δείτε τι έκανα).

Αφ' ετέρου, αυτός που δημιουργεί εν γνώσει του το θαύμα, έστω και με καλές προθέσεις προκειμένου να φτιάξει μια διδακτική ιστορία, όταν το τοποθετεί στο παρελθόν, το απομακρύνει χρονικά, κάνοντας δύσκολη την εξακρίβωση των λεπτομερειών.  Μια θαυματουργή ανάνηψη στο Νοσοκομείο Παίδων το Πάσχα του 2010 είναι εύκολο να βρεθεί. Μια αντίστοιχη ανάνηψη το 1985 όμως, θα οδηγήσει τον σκεπτικιστή στα σκονισμένα υπόγεια του Νοσοκομείου να ψάχνει μάταια καρτέλες ασθενών.

Υπάρχει μια "βιομηχανία θαυμάτων" εκεί έξω. Ένας φαύλος κύκλος που ανακυκλώνεται και ανατροφοδοτείται από τους πιστούς. Ενήλικες με κύρος, (γονείς, ιερείς, καθηγητές, κατηχητές) διηγούνται σε παιδιά θαύματα, και τα παιδιά τα πιστεύουν και τα δέχονται άκριτα. Οι τυχόν ερωτήσεις απαντώνται πάντα με μια παραλλαγή του "ο Θεός έχει τη δύναμη να κάνει ό,τι θέλει".
Τα παιδιά γίνονται ενήλικες με κύρος, και διηγούνται εκ νέου τα θαύματα. Τα διηγούνται και μεταξύ τους, επεκτείνοντας το δίκτυο των "αξιόπιστων πηγών".

Υπάρχει κι ένα ακόμη πρόβλημα με τις ιστορίες θαυμάτων. Ανοίγουν άλλο ένα παράθυρο στο μεταφυσικό. Γιατί αν πιστεύεις χωρίς δεύτερη σκέψη ότι ένας ιερέας αιωρείται με τη δύναμη του Θεού, θα πιστέψεις και ότι μια μάγισσα αιωρείται με τη δύναμη του Διαβόλου. Και θα την κάψεις. 

Θα πιστέψεις ότι ένα γεφύρι είναι μαγεμένο και θα "στοιχειώσεις" τη γυναίκα του πρωτομάστορα. Θα χάσεις τον ύπνο σου πιστεύοντας ότι σου έχουν κάνει μάγια, και θα πας σε μάγισσα να κάνει... αντίμετρα. Θα διαβάσεις το κακό ζώδιό σου και όλα θα σου πάνε στραβά επειδή εκεί τα οδηγείς υποσυνείδητα.

Το θαύμα του παππούλη λοιπόν, κανονικά θα έμενε κρυφό, αλλά τελικά δεν έμεινε. Ξέρετε ποιο θαύμα θα ήταν υπέροχα να έμενε κρυφό; Ένα από αυτά που θα φρόντιζε να μην υπάρχει καρκίνος ή παρασιτικές ασθένειες στα νεογέννητα. Όχι που θα τα γιάτρευε, αλλά που θα φρόντιζε να μην υπάρχουν αυτές οι ασθένειες καθόλου. Να μας είναι άγνωστες.
Έχω στο νου μου κι ένα ακόμη είδος "κρυφού" θαύματος. Τα τσουνάμι, οι σεισμοί, οι φυσικές καταστροφές που σκοτώνουν χιλιάδες, θα μπορούσαν να χτυπούν μερικά χιλιόμετρα παραδίπλα, σε ακατοίκητες περιοχές. Θα λέγαμε, "δόξα τω Θεώ" χτύπησε δίπλα, και θα συνεχίζαμε τη ζωή μας. Και δεν θα ξέραμε τίποτε, ούτε για το θαύμα που έσωσε χιλιάδες, ούτε για το άλλο που σήκωσε στον αέρα τον παππούλη.