Όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν αδιαφορεί πλήρως για τις επιθυμίες σου.
Ζούμε σε ένα αχανές σύμπαν. Είναι αδύνατον για το ανθρώπινο μυαλό να καταλάβει την έκτασή του. Αν ζούσαμε αιώνια και ταξιδεύαμε με την ταχύτητα του φωτός, υπάρχουν σημεία του που θα μας έπαιρνε δισεκατομμύρια χρόνια να φτάσουμε. Κάποια άλλα σημεία του δεν θα τα φτάναμε ποτέ, αφού το σύμπαν διαστέλλεται ταχύτερα από την ταχύτητα του φωτός.
Το σύμπαν δεν έχει συνείδηση, επιθυμίες, βούληση ή σκοπό. Έχει αναρίθμητους γαλαξίες, που περιέχουν εκατομμύρια άστρα ο καθένας. Στην τροχιά ενός μικρού άστρου βρίσκεται ο πλανήτης μας που η θέση του, οι συνθήκες και η τύχη ευνόησαν την ανάπτυξη ζωής και την εξέλιξή της σε πολυπλοκότερα είδη, με όλο και πιο σύνθετους εγκεφάλους. Και στο απόγειο αυτής της εξέλιξης, βρισκόμαστε σήμερα εμείς, οι άνθρωποι.
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι περίπου την ενηλικίωσή μας, έχουμε την σχεδόν αναπόφευκτη εντύπωση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ως βρέφη, κλαίμε και κάποιος μας φροντίζει. Οι γονείς μας προσπαθούν “να μη μας λείψει τίποτε”. Η αγάπη τους είναι άνευ όρων.
Μεγαλώνοντας, η ανάγκη αυτή δεν εκλείπει. Θέλουμε να μας αγαπούν, θέλουμε να μας νοιάζονται, θέλουμε να πραγματοποιούνται οι επιθυμίες μας. Η ενηλικίωση όμως φέρνει υποχρεώσεις και οι γονείς μας είναι δυστυχώς θνητοί. Εξάλλου, έρχεται η ώρα που γινόμαστε κι εμείς γονείς, και το βάρος της φροντίδας των παιδιών μας πέφτει πλέον επάνω μας.
Έρχεται λοιπόν η στιγμή που οι επιθυμίες μας δεν γίνονται αυτομάτως πραγματικότητα επειδή μας φροντίζει κάποιος άλλος. Πρέπει να πράξουμε για να τις πραγματοποιήσουμε. Και κάπου εδώ ο πολύπλοκος αλλά ατελέστατος εγκέφαλός μας, αρχίζει να αναζητά βοήθεια και λύσεις από άλλες ανώτερες δυνάμεις, μεταφυσικές και μη. Πνεύματα, “καλές” και “κακές” ενέργειες, μάγια, φενγκ σούι, θεοί, τελετουργίες. Ο άνθρωπος στην ιστορία του μηχανεύεται διάφορες μεθόδους έκκλησης ανώτερων δυνάμεων σε βοήθεια, προκειμένου να υλοποιήσει τα θέλω του, διαστρέφοντας την πραγματικότητα με τρόπους που ταιριάζουν στην προοπτική του. Προφητικά όνειρα, καλά και κακά σημάδια, “φωνές”, οράματα. Ευσεβείς πόθοι.
Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι η εικόνα που έχουμε για την πραγματικότητα είναι ατελής και διαμορφώνεται μέσα στο μυαλό μας, που επεξεργάζεται τις πληροφορίες των αισθητηρίων οργάνων και τις συνδυάζει με την αντίληψή μας. Η πραγματικότητα όμως, το σύμπαν, ακολουθεί απαρέγκλιτα τους νόμους της φυσικής και της χημείας. Τα θέλω μας βρίσκονται μόνο μέσα στον εγκέφαλό μας, δημιουργημένα κι αυτά από τους ίδιους φυσικούς νόμους. Νιώθουμε καλά όταν υπάρχει συγκεκριμένη ηλεκτροχημική ισορροπία στον εγκέφαλο και το σώμα μας. Όσο και να επιθυμούμε κάτι όμως, όσο έντονα και να το σκεφτόμαστε, η σκέψη μας δεν επηρεάζει με κανέναν τρόπο την πραγματικότητα έξω από το μυαλό μας. Προσευχές, επικλήσεις, τελετές, “τηλεπαθητικές εκπομπές”, τίποτε δεν μετακινεί έστω και ένα μόριο αέρα χωρίς φυσική παρέμβαση.
Ένας σαμάνος μπορεί να πείσει τη φυλή ότι η τελετή του εξάγνισε το νερό μιας πηγής και είναι πλέον πόσιμο, για τον σκύλο του και την ανώτερη όσφρησή του όμως, θα εξακολουθεί να μυρίζει “χαλασμένο”. Κανένας χορός της βροχής ή λιτανεία δεν θα φέρει σύννεφα στην έρημο.
Όποια τελετή και να γίνει πάνω από ένα μολυσμένο ψωμί, στο μικροσκόπιο θα φαίνονται πάντα οι ανεπηρέαστοι παθογόνοι οργανισμοί.
Η ενηλικίωση είναι συνήθως επώδυνη. Μας χαλάει το παραμύθι της παιδικής ηλικίας. Αν όμως θέλουμε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα, πρέπει να την κοιτάξουμε κατάματα και ρεαλιστικά.
Κι αν θέλουμε να κάνουμε λιγότερο επώδυνη την ενηλικίωση για τα παιδιά μας, πρέπει να τους διαχωρίζουμε σαφώς και από νωρίς την αλήθεια από το παραμύθι, για να γίνουν πρακτικοί, ρεαλιστές άνθρωποι και όχι έρμαια μεταφυσικών δοξασιών.
