Ο άνθρωπος φοβάται το άγνωστο και ίσως το πιο μόνιμα άγνωστο πράγμα στη ζωή μας είναι το μέλλον. Κατά συνέπεια, από καταβολής κόσμου όποιος πείθει τους υπόλοιπους ότι μπορεί να δει ή να επηρεάσει τα μελλούμενα, έχει ιδιαίτερη θέση στην κοινωνία. Μάγοι, σαμάνοι, ονειρομάντες, μαντεία, ιερατεία, χαρτορίχτρες, καφετζούδες, αστρολόγοι, μέντιουμ, «ενεργειακοί υλοποιητές». Άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι όχι μόνο υπάρχει κάτι πέρα από τον φυσικό κόσμο, αλλά και ότι οι ίδιοι μπορούν να το αντιληφθούν, να επικοινωνήσουν μαζί του, να το αλλάξουν, να το καθοδηγήσουν, να το εκμεταλλευτούν. Κοινό σημείο όλων τους η αοριστία, η ασυνέπεια και η απόλυτη απουσία αποδείξεων. Χρησμοί, προβλέψεις, επικοινωνία με άλλες διαστάσεις και ανώτερες δυνάμεις δεν περιέχουν ποτέ καμία συγκεκριμένη γνώση, ή είναι κατάφορα λάθος. Μάγια, ξόρκια, επίκληση πνευμάτων επηρεάζουν την ψυχολογία μόνο όσων πιστεύουν σ’ αυτά, όχι την απτή πραγματικότητα. Οι κατάρες δεν προκαλούν κακό, τα φυλαχτά δεν προστατεύουν, τα ερωτικά φίλτρα δε λειτουργούν. Όσοι άνθρωποι κι αν εύχονται ή προσεύχονται για κάτι, τίποτε δεν αλλάζει «μαγικά», χωρίς φυσική παρέμβαση.
Όλα αυτά φαίνονται σε πολλούς ανώδυνα, ή ακόμη και ωφέλιμα. «Τι σε πειράζει αν πιστεύει ο άλλος στα ζώδια; Τι σε νοιάζει αν παίρνει δύναμη από το φυλαχτό που φοράει; Τι σε πειράζει που παίρνει δύναμη από την προσευχή του, ακόμη κι αν όλα αυτά είναι placebo και ψευδαίσθηση;»
Με πειράζει όταν η «μαγική σκέψη» καταστέλλει τη λογική. Με πειράζει όταν οι άνθρωποι διαμορφώνουν τις προσωπικές ή επαγγελματικές τους σχέσεις ανάλογα με τη θέση των πλανητών και των καρτών μιας τράπουλας. Θυμώνω όταν αγοράζουν φυλαχτά, ξόρκια, «κβαντικές τεχνικές αυτοβελτίωσης» από επιτήδειους. Λυπάμαι όταν αναλώνονται ψυχολογικά από τον φόβο ότι τους έχουν κάνει μάγια. Απογοητεύομαι όταν η τυφλή πίστη στην αστρολογία και το φλιτζάνι καταστέλλει την ικανότητά τους να καταλάβουν την αστρονομία, το σύμπαν, τους φυσικούς νόμους. Θλίβομαι, όταν έρχεται η στιγμή που οι προσευχές «δεν απαντώνται» και ο πιστός θεωρεί ότι φταίει αυτός γιατί είναι ανάξιος και ενοχικά θεωρεί ότι ο θεός του τον εγκατέλειψε. Γίνομαι έξαλλος όταν, αντί να απευθυνθούν σε γιατρούς και επιστήμονες είτε πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης απατεώνων, είτε ακολουθούν καλοπροαίρετες αλλά άχρηστες μεταφυσικές συμβουλές όπως «ενεργειακές θεραπείες», εξαγνισμούς, τελετές, νηστείες, προσευχές, με ολέθρια πολλές φορές αποτελέσματα.
Το πιο απόλυτα σίγουρο πράγμα στη ζωή είναι ότι αυτή κάποτε τελειώνει. Η ανθρώπινη διάνοια είναι ίσως η μόνη στον πλανήτη μας που αντιλαμβάνεται και φοβάται αυτό το τέλος.
Πατώντας σ’ αυτόν τον φόβο, όποιος μπορέσει να πείσει άλλους ότι γνωρίζει πως υπάρχει συγκεκριμένη συνέχεια μετά τον θάνατο, φτιάχνει αυτομάτως μια θρησκεία. Αν μάλιστα τους πείσει και ότι μπορεί να επηρεάσει αυτή τη «μετά θάνατον ζωή», αποκτά εξέχουσα θέση στην κοινωνία. Ποιος δεν θελει να τα πηγαίνει καλά με αυτόν που μπορεί να καθορίσει την αιωνιότητα της ψυχής του; Ποιος διακινδυνεύει την κατάρα του «εξουσιοδοτημένου αντιπροσώπου» κάποιας ανώτερης δύναμης;
Οι θρησκείες παίρνουν τον ευσεβή πόθο της συνέχειας μετά τον θάνατο και ισχυρίζονται με επίπλαστη βεβαιότητα πρώτον ότι όντως υπάρχει αυτή η συνέχεια και δεύτερον ότι γνωρίζουν τον τρόπο να επιτύχεις την ιδανικότερη μετά θάνατον ζωή. Και αφού τάξουν μια υπέροχη αιωνιότητα στους πιστούς (και μια φριχτή στους άπιστους), βάζουν πολύπλοκους και αδύνατους κανόνες προκειμένου να την πετύχει κανείς. Ο άνθρωπος θεωρείται εξ ορισμού ανάξιος, ανεπαρκής, «αμαρτωλός». Ό,τι και να κάνει, δεν είναι ποτέ αρκετό. Η αναγνώριση των επιτευγμάτων του θεωρείται εγωισμός και φιλαυτία. Οι επιτυχίες του οφείλονται αποκλειστικά στον θεό.
Ο ψυχαναγκαστικός φαύλος κύκλος δεν είναι τυχαίος. Οι πιστοί είναι και πρέπει να παραμείνουν ανάξιοι, ώστε να υπακούουν τυφλά και να σέβονται τους εκάστοτε ιεράρχες, που περιβάλλονται εσκεμμένα από μια αύρα δέους και φόβου όπως έκαναν πάντα οι «μάγοι της φυλής». Ο λόγος τους είναι σημαντικός. Η άποψή τους δόγμα. Η αμφισβήτησή τους ασυγχώρητο αμάρτημα. Η εξουσία τους απόλυτη. Δεν είναι τυχαίο που η πνευματική εξουσία συνεργάζεται συστηματικά με την κοσμική προκειμένου να κρατά πειθήνιους τους πολίτες. Δεν είναι τυχαίο που αλλόθρησκοι κατακτητές συνεργάζονται με τα ιερατεία των κατακτημένων.
Ταυτόχρονα, το παράθυρο στο μεταφυσικό μας δίνει και υπερφυσικές δικαιολογίες. Για τις συμπεριφορές μας, για τα λάθη μας δεν φταίμε εμείς. Φταίει το δίσεκτο έτος, η Αφροδίτη, το κακό μάτι, η κατάρα, τα δαιμόνια, ο σατανάς, «το Κακό». Φορτώνοντας τις ευθύνες μας σε ανεξέλεγκτες και αόρατες δυνάμεις μπορούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς ενοχές, χωρίς προσπάθεια αυτοβελτίωσης. Αν ξανακάνουμε τα ίδια σφάλματα, δεν φταίμε εμείς, φταίει ο ανάδρομος Ερμής.
Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Σίγουρα πάντως πριν από αυτήν, πεθαίνουν ορθολογισμός και λογική. Μπροστά στην ωμή πραγματικότητα, το δεκανίκι του μεταφυσικού γίνεται εμπόδιο, βάρος, τροχοπέδη. Ένα ευχάριστο ψέμα, ένα παραμύθι, μια δοξασία, κουκουλώνουν και διαστρέφουν την αλήθεια, δεν την διαμορφώνουν. Το σύμπαν ακολουθεί απαρέγκλιτα τους φυσικούς νόμους, αδιαφορώντας για τις απόψεις, τα θέλω και τα συναισθήματά μας.
Ο φόβος του θανάτου, η άρνηση του τέλους, τα υπαρξιακά ερωτήματα είναι φυσιολογικές ψυχολογικές αντιδράσεις. Εξίσου φυσιολογική - και κατά τη γνώμη μου ανακουφιστική - είναι και η απάντηση: «Τα πάντα στο σύμπαν τελειώνουν, πεθαίνουν, χάνονται. Δεν υπάρχει κάνένας λόγος να είμαστε εμείς η εξαίρεση. Η ανυπαρξία μετά τον θάνατό μας δεν θα μας πειράξει καθόλου, όπως δεν μας πείραζε τα δισεκατομμύρια χρόνια πριν γεννηθούμε».
Enjoy the ride, while it lasts.
Σημείωση: Σχετικό με το θέμα και το κείμενό μου, "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία..." που μπορείτε να διαβάσετε εδώ: https://losingod.blogspot.com/2021/04/blog-post.html
==Οι διαχειριστές της σελίδας θεωρούν απαραίτητο να διευκρινίσουν πως η παρούσα δημοσίευση δεν έχει σκοπό να χαρακτηρίσει υποτιμητικά, αρνητικά ή με οποιονδήποτε άλλο κακεντρεχή τρόπο συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων.===
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου