Το μεταφυσικό "τρώει χώρο" από το φυσικό στο μυαλό. Καταστέλλει την κριτική σκέψη.
Μέχρι πριν ενάμιση χρόνο, ήμουν πιστός. Είναι αρκετά πρόσφατο ώστε να μπορώ να θυμηθώ περίπου πώς δούλευε το μυαλό μου. Ήμουν πιο "χαζός"; Όχι. Ήμουν αντιεπιστημονικός και οπισθοδρομικός; Όχι, αντιθέτως από πολύ μικρός (και Χριστιανός) ασχολήθηκα με το διάστημα και διάβασα επιστημονική φαντασία. Ήξερα κι άλλους σαν κι εμένα. Ξέρω ακόμη.
Η βασική διαφορά ήταν σ' ένα άλλο σημείο. Πίστευα στον Θεό, και πιστεύοντας στον Θεό, πίστευα στο μεταφυσικό. Αυτό άνοιγε την πόρτα εκτός από τον Διάβολο φυσικά, σε κάθε είδους δοξασία και δεισιδαιμονία, κακό μάτι, θετική και αρνητική ενέργεια, φαντάσματα, μετεμψύχωση-μετουσίωση, έξωθεν επεμβάσεις. Μικρότερος πίστευα στο διάβασμα της παλάμης, του καφέ, ίσως λίγο και στα ζώδια.
Το κακό σε όλα αυτά, ίσως δεν είναι ορατό αμέσως. Το τι πιστεύει κανείς εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να έχει σχέση με το τι μπορεί να καταλάβει. Όμως έχει.
Η πίστη, (και η πίστη στο μεταφυσικό) βασίζεται στην παραδοχή ότι υπάρχουν μη εξηγήσιμα φαινόμενα. Αυτό αφ' ενός σου δίνει πολλές έτοιμες εξηγήσεις χωρίς λογική (ήταν θέλημα Θεού/Διαβολική παρέμβαση, μάτι, γλωσσοφαγιά), αφ' ετέρου δημιουργεί αυτοματικούς φραγμούς όταν η γνώση έρχεται σε αντίθεση με την πίστη. Κάποια θέματα γίνονται ταμπού υποσυνείδητα.
Η γνωστική ασυμφωνία αναγκάζει τον πιστό να κάνει διάφορες συμβάσεις προκειμένου να εξηγήσει την διαφορά του πραγματικού κόσμου με τα εκάστοτε Ιερά Βιβλία, αντί απλώς να κατανοήσει ότι τα Βιβλία του είναι δημιουργήματα ανδρικής φαντασίας, και σε πολλά σημεία εκτός πραγματικότητας.
Πρέπει να εξηγήσει με παράξενους τρόπους, πώς φταίει η αμαρτία του ανθρώπου που ο πανάγαθος Θεός επιτρέπει τόσο πόνο αθώων που προέρχεται από φυσικά αίτια εδώ και χιλιετίες, αντί να καταλάβει ότι έτσι λειτουργεί η φύση, τα παράσιτα, οι ασθένειες, και να δει τι θα κάνει για να σώσει ζωές.
Πείθεται να θεωρεί ενοχικά ότι επέτρεψε "στον πονηρό να μπει μέσα του" προκειμένου να αμαρτήσει, αντί απλώς να παραδεχτεί ότι υπέκυψε στην φύση που ζητάει καλοπέραση και εύκολη ζωή και να προσπαθήσει να βελτιώσει τον εαυτό του.
Πιστεύει ότι δυνάμεις πέρα από την δική του επεμβαίνουν στη ζωή του, και χρειάζονται είτε νοητικό εξευμενισμό (προσευχή) είτε υλικές θυσίες, προκειμένου να είναι ευνοϊκές προς αυτόν. Αυτό για τις καλές, γιατί οι κακές υπάρχουν και τον βασανίζουν, ακόμη κι αν τις υπηρετεί. Για παράδειγμα σκοτώνει, και ο Διάβολος αντί να τον ανταμείψει, τον αφήνει να μπει στη φυλακή. Και θα τον βασανίζει αιώνια μετά θάνατον.
Ο πιστός κλείνεται σε μοναστήρια και απαρνιέται τα πάντα σ' αυτή τη ζωή, αναμένοντας ανταμοιβή στην αιώνια επόμενη. Αυτό συμβαίνει με τους πιστούς κάθε θρησκείας. Ακόμη κι αν υπήρχε Θεός, δεν μπορεί να έχουν όλοι δίκιο. Κάποιοι από αυτούς λοιπόν χάνουν εκ των πραγμάτων την ζωή τους, αποτραβηγμένοι από την ίδια τη ζωή. Αρνούνται τη φύση τους. Αντιστέκονται σ' αυτήν, σαν να είναι κάτι κακό. Προκαλούν πόνο και στέρηση στο σώμα και το πνεύμα τους, σ' ένα μεταφυσικό σύνδρομο της Στοκχόλμης. Κάνουν προσευχές που εμφανώς δεν εισακούγονται (προσευχές εκπέμπονται προς κάθε κατεύθυνση, από τότε που εμφανίστηκαν οι θρησκείες. Το κακό και οι καταστροφές δεν έπαψαν να χτυπούν ποτέ όμως. Ούτε κάνουν διακρίσεις απέναντι στους πιστούς συγκεκριμένης θρησκείας. Επίσης, οι πιθανότητες "θαυματουργής σωτηρίας" είναι οι ίδιες σε όλους, πιστούς ή όχι, ανεξαρτήτως θρησκείας.). Εκατομμύρια άνθρωποι ενώνουν τα χέρια και κοιτούν τον ουρανό, αντί να δώσουν μ' αυτά τα χέρια ένα ποτήρι νερό. Μουρμουρίζουν προσευχές, αντί να πουν έναν καλό λόγο.
Όταν σταμάτησα να πιστεύω στο μεταφυσικό, ο κόσμος ξεκαθάρισε ξαφνικά.
Ξαφνικά, πολλά φαινόμενα που μέχρι τότε με προβλημάτιζαν, ήταν εξηγήσιμα χωρίς να χρειάζεται να χωρέσει κάπου ο Θεός ή κάτι μεταφυσικό. Αντιθέτως, όσο περισσότερο διάβαζα και σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο καταλάβαινα ότι το μεταφυσικό ήταν εμπόδιο στην κατανόηση της πραγματικότητας. Του πώς λειτουργεί ο κόσμος. Πώς δουλεύει το μυαλό μας και πόσο απίστευτα ατελές είναι. Πόσο εύκολα γελιέται από ευχάριστες δοξασίες.
Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο έχω διαβάσει και καταλάβει περισσότερα για την Αγία Γραφή, απ' όσα τα προηγούμενα σαράντα πέντε. Έχω αντιληφθεί καλύτερα τον κόσμο γύρω μας, το σύμπαν.
Δεν ξέρουμε πώς ξεκίνησε το Big Bang. Δεν χρειάζεται όμως κάποια βούληση, για να ξεκινήσει ένα σύμπαν που λειτουργεί. Η "διακύμανση" μέσα στην οποία ζούμε, είχε φυσικές αρχές που την έκαναν επαρκώς σταθερή για να ξεκινήσει ένα σύμπαν, και το σύμπαν μας ξεκίνησε.
Πάντως, ακόμη κι αν υπάρχει Δημιουργός, καθόλου δεν είναι όπως τα περιγράφουν οι θρησκείες. Είμαστε πολύ ασήμαντοι για να ασχολείται μαζί μας, ένα ον που έφτιαξε ένα αχανές, πρακτικά άπειρο σύμπαν. Και δεν βγάζει κανένα νόημα να ασχολείται μαζί μας δια της απουσίας του, και δι' αρχαίας αλληλογραφίας. Ειδικά όταν αυτή η αλληλογραφία έχει πολλούς αποστολείς.
Για ένα πιστό, αυτές οι σκέψεις δεν είναι αποδεκτές, το καταλαβαίνω. Δεν μπορώ να δω τον κόσμο διαφορετικά όμως, πλέον. Οι φυσικές αρχές διακατέχουν το σύμπαν μας, όχι αόρατες μεταφυσικές δυνάμεις με ίδιους σκοπούς. Αυτές αν υπήρχαν, δεν θα μας είχαν καμία ανάγκη.
Μέχρι πριν ενάμιση χρόνο, ήμουν πιστός. Είναι αρκετά πρόσφατο ώστε να μπορώ να θυμηθώ περίπου πώς δούλευε το μυαλό μου. Ήμουν πιο "χαζός"; Όχι. Ήμουν αντιεπιστημονικός και οπισθοδρομικός; Όχι, αντιθέτως από πολύ μικρός (και Χριστιανός) ασχολήθηκα με το διάστημα και διάβασα επιστημονική φαντασία. Ήξερα κι άλλους σαν κι εμένα. Ξέρω ακόμη.
Η βασική διαφορά ήταν σ' ένα άλλο σημείο. Πίστευα στον Θεό, και πιστεύοντας στον Θεό, πίστευα στο μεταφυσικό. Αυτό άνοιγε την πόρτα εκτός από τον Διάβολο φυσικά, σε κάθε είδους δοξασία και δεισιδαιμονία, κακό μάτι, θετική και αρνητική ενέργεια, φαντάσματα, μετεμψύχωση-μετουσίωση, έξωθεν επεμβάσεις. Μικρότερος πίστευα στο διάβασμα της παλάμης, του καφέ, ίσως λίγο και στα ζώδια.
Το κακό σε όλα αυτά, ίσως δεν είναι ορατό αμέσως. Το τι πιστεύει κανείς εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να έχει σχέση με το τι μπορεί να καταλάβει. Όμως έχει.
Η πίστη, (και η πίστη στο μεταφυσικό) βασίζεται στην παραδοχή ότι υπάρχουν μη εξηγήσιμα φαινόμενα. Αυτό αφ' ενός σου δίνει πολλές έτοιμες εξηγήσεις χωρίς λογική (ήταν θέλημα Θεού/Διαβολική παρέμβαση, μάτι, γλωσσοφαγιά), αφ' ετέρου δημιουργεί αυτοματικούς φραγμούς όταν η γνώση έρχεται σε αντίθεση με την πίστη. Κάποια θέματα γίνονται ταμπού υποσυνείδητα.
Η γνωστική ασυμφωνία αναγκάζει τον πιστό να κάνει διάφορες συμβάσεις προκειμένου να εξηγήσει την διαφορά του πραγματικού κόσμου με τα εκάστοτε Ιερά Βιβλία, αντί απλώς να κατανοήσει ότι τα Βιβλία του είναι δημιουργήματα ανδρικής φαντασίας, και σε πολλά σημεία εκτός πραγματικότητας.
Πρέπει να εξηγήσει με παράξενους τρόπους, πώς φταίει η αμαρτία του ανθρώπου που ο πανάγαθος Θεός επιτρέπει τόσο πόνο αθώων που προέρχεται από φυσικά αίτια εδώ και χιλιετίες, αντί να καταλάβει ότι έτσι λειτουργεί η φύση, τα παράσιτα, οι ασθένειες, και να δει τι θα κάνει για να σώσει ζωές.
Πείθεται να θεωρεί ενοχικά ότι επέτρεψε "στον πονηρό να μπει μέσα του" προκειμένου να αμαρτήσει, αντί απλώς να παραδεχτεί ότι υπέκυψε στην φύση που ζητάει καλοπέραση και εύκολη ζωή και να προσπαθήσει να βελτιώσει τον εαυτό του.
Πιστεύει ότι δυνάμεις πέρα από την δική του επεμβαίνουν στη ζωή του, και χρειάζονται είτε νοητικό εξευμενισμό (προσευχή) είτε υλικές θυσίες, προκειμένου να είναι ευνοϊκές προς αυτόν. Αυτό για τις καλές, γιατί οι κακές υπάρχουν και τον βασανίζουν, ακόμη κι αν τις υπηρετεί. Για παράδειγμα σκοτώνει, και ο Διάβολος αντί να τον ανταμείψει, τον αφήνει να μπει στη φυλακή. Και θα τον βασανίζει αιώνια μετά θάνατον.
Ο πιστός κλείνεται σε μοναστήρια και απαρνιέται τα πάντα σ' αυτή τη ζωή, αναμένοντας ανταμοιβή στην αιώνια επόμενη. Αυτό συμβαίνει με τους πιστούς κάθε θρησκείας. Ακόμη κι αν υπήρχε Θεός, δεν μπορεί να έχουν όλοι δίκιο. Κάποιοι από αυτούς λοιπόν χάνουν εκ των πραγμάτων την ζωή τους, αποτραβηγμένοι από την ίδια τη ζωή. Αρνούνται τη φύση τους. Αντιστέκονται σ' αυτήν, σαν να είναι κάτι κακό. Προκαλούν πόνο και στέρηση στο σώμα και το πνεύμα τους, σ' ένα μεταφυσικό σύνδρομο της Στοκχόλμης. Κάνουν προσευχές που εμφανώς δεν εισακούγονται (προσευχές εκπέμπονται προς κάθε κατεύθυνση, από τότε που εμφανίστηκαν οι θρησκείες. Το κακό και οι καταστροφές δεν έπαψαν να χτυπούν ποτέ όμως. Ούτε κάνουν διακρίσεις απέναντι στους πιστούς συγκεκριμένης θρησκείας. Επίσης, οι πιθανότητες "θαυματουργής σωτηρίας" είναι οι ίδιες σε όλους, πιστούς ή όχι, ανεξαρτήτως θρησκείας.). Εκατομμύρια άνθρωποι ενώνουν τα χέρια και κοιτούν τον ουρανό, αντί να δώσουν μ' αυτά τα χέρια ένα ποτήρι νερό. Μουρμουρίζουν προσευχές, αντί να πουν έναν καλό λόγο.
Όταν σταμάτησα να πιστεύω στο μεταφυσικό, ο κόσμος ξεκαθάρισε ξαφνικά.
Ξαφνικά, πολλά φαινόμενα που μέχρι τότε με προβλημάτιζαν, ήταν εξηγήσιμα χωρίς να χρειάζεται να χωρέσει κάπου ο Θεός ή κάτι μεταφυσικό. Αντιθέτως, όσο περισσότερο διάβαζα και σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο καταλάβαινα ότι το μεταφυσικό ήταν εμπόδιο στην κατανόηση της πραγματικότητας. Του πώς λειτουργεί ο κόσμος. Πώς δουλεύει το μυαλό μας και πόσο απίστευτα ατελές είναι. Πόσο εύκολα γελιέται από ευχάριστες δοξασίες.
Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο έχω διαβάσει και καταλάβει περισσότερα για την Αγία Γραφή, απ' όσα τα προηγούμενα σαράντα πέντε. Έχω αντιληφθεί καλύτερα τον κόσμο γύρω μας, το σύμπαν.
Δεν ξέρουμε πώς ξεκίνησε το Big Bang. Δεν χρειάζεται όμως κάποια βούληση, για να ξεκινήσει ένα σύμπαν που λειτουργεί. Η "διακύμανση" μέσα στην οποία ζούμε, είχε φυσικές αρχές που την έκαναν επαρκώς σταθερή για να ξεκινήσει ένα σύμπαν, και το σύμπαν μας ξεκίνησε.
Πάντως, ακόμη κι αν υπάρχει Δημιουργός, καθόλου δεν είναι όπως τα περιγράφουν οι θρησκείες. Είμαστε πολύ ασήμαντοι για να ασχολείται μαζί μας, ένα ον που έφτιαξε ένα αχανές, πρακτικά άπειρο σύμπαν. Και δεν βγάζει κανένα νόημα να ασχολείται μαζί μας δια της απουσίας του, και δι' αρχαίας αλληλογραφίας. Ειδικά όταν αυτή η αλληλογραφία έχει πολλούς αποστολείς.
Για ένα πιστό, αυτές οι σκέψεις δεν είναι αποδεκτές, το καταλαβαίνω. Δεν μπορώ να δω τον κόσμο διαφορετικά όμως, πλέον. Οι φυσικές αρχές διακατέχουν το σύμπαν μας, όχι αόρατες μεταφυσικές δυνάμεις με ίδιους σκοπούς. Αυτές αν υπήρχαν, δεν θα μας είχαν καμία ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου