Αν δεν υπάρχει αιώνια ζωή...

Όσο πίστευα σε κάποιου είδους συνέχεια μετά το θάνατο, με στεναχωρούσε που όταν πεθάνω, όλες μου οι Γήινες γνώσεις και οι δεξιότητες, θα χαθούν μαζί μου. Στόχος μου ήταν να μεταδώσω όσο περισσότερη γνώση μπορώ πριν φύγω. Να κάνω ό,τι μπορώ για τα πλάσματα γύρω μου. Να αφήσω τον κόσμο λίγο καλύτερο.

Στο μυαλό μου, το καλό ήταν η χρήση της ενέργειας για κάτι «χρήσιμο», ενώ το κακό οι καταστροφικές πράξεις, η πρόκληση δυστυχίας, η αύξηση της εντροπίας του σύμπαντος.

Στα 45 μου, όταν μετά από μήνες σκέψης και διαβάσματος κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δυστυχώς, απ’ ότι φαίνεται η ζωή τελειώνει με τον θάνατο, ήρθε να προστεθεί και μια νέα στεναχώρια. Πάντα πίστευα ότι μετά τον θάνατό μου θα μάθαινα περισσότερα για το σύμπαν. Θα έβλεπα πέρα από το Ηλιακό μας σύστημα με αισθητήρια όργανα ανώτερα από τα ανθρώπινα μάτια. Απογοητευτικό.

Οι στόχοι μου δεν άλλαξαν. Αντιθέτως. Θεωρώντας πλέον ότι δεν υπάρχει συνέχεια, έγινε ακόμη πιο σημαντικό να αφήσω κάτι καλό και χρήσιμο πίσω μου.  Και τα περιττά «υλικά αγαθά» έγιναν ακόμη πιο ασήμαντα. Επίσης συνειδητοποίησα ακόμη βαθύτερα ότι οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, είναι όλες τεχνητές και πλασματικές. Χρώματα, εθνότητες, θρησκείες, πολιτικές πεποιθήσεις. Είμαστε όλοι στην ίδια σωσίβια λέμβο, και αντί να τραβάμε συγχρονισμένα κουπί να σωθούμε, προσπαθούμε να πνίξουμε ο ένας τον άλλον. Λες και ο νικητής θα κάνει τίποτε πέρα από κύκλους, τραβώντας μόνος του κουπί μέχρι να τελειώσουν οι προμήθειες. Αγάπησα περισσότερο τον άνθρωπο. Την βιόσφαιρα της Γης που μας κρατάει ζωντανούς ενώ είμαστε τέτοια παράσιτα.

Η αρχική μου στεναχώρια για τις χαμένες μου γνώσεις και δεξιότητες, έχει χαθεί εδώ και λίγο καιρό. Σκεφτόμουν διάφορους σημαντικούς ανθρώπους (Αϊνστάιν, Κιουρί, Παστέρ) και πόσο σημαντική απώλεια ήταν ο θάνατός τους για την ανθρωπότητα. Σκεφτόμουν επίσης τους αφανείς ήρωες, διασώστες, γιατρούς, επιστήμονες, που σώζουν ζωές και πηγαίνουν τον κόσμο μπροστά. Που εξελίσσουν την τεχνολογία και κάνουν τη ζωή όλων ευκολότερη και καλύτερη. Ένοιωσα πραγματικά πόσο ασήμαντος και ταπεινός είμαι. Κατάλαβα ότι πήρα τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά. Ότι η κοινή μοίρα όλων των ζωντανών πλασμάτων, είναι ο θάνατος.

 Όσο για τη σημασία μας ως ανθρωπότητα γενικά, είμαστε σαν μόρια μιας σταγόνας ενός αχανούς ωκεανού. Αν αύριο χτυπήσει μετεωρίτης τη Γη και την καταστρέψει, θα είναι σαν κάρβουνο που εξάτμισε τη σταγόνα. Σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.

Για την απογοήτευση που δεν θα μάθω περισσότερα για το σύμπαν, με παρηγορεί η σκέψη ότι όταν πεθάνω η περιέργειά μου θα πεθάνει κι αυτή μαζί μου. Και θα χαρώ να επιστρέψω την ύλη μου στο σύμπαν που μου την έδωσε. Όσο για τον θάνατο, μαθαίνω ότι την στιγμή που έρχεται, το σώμα εκλύει τόσες ενδορφίνες που νοιώθεις πολύ ωραία. Και μετά νοιώθεις ό,τι ένοιωθες και το 1812. Τίποτε.