Γιατί γεννιόμαστε, αν ο θάνατος είναι το τέλος;

Αν δεν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, τι κάνουμε εδώ;

Αυτό που δεν γίνεται αμέσως φανερό, είναι ότι αυτός που κάνει το ερώτημα έχει εκτεθεί στην ιδέα ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο και την έχει δεχτεί ως δεδομένη. Γιατί όχι; Το πιστεύει η (λίγο ή πολύ θρησκευόμενη) πλειοψηφία γύρω του. Επίσης είναι ανακουφιστικό να σκέφτεσαι ότι όταν τα βάσανα αυτής της ζωής θα τελειώσουν, σε περιμένει μια καλύτερη ζωή (συνήθως αιώνια).

Ο άνθρωπος είναι απ’ όσο ξέρουμε το μόνο πλάσμα στη Γη που βλέποντας τους άλλους να πεθαίνουν, συνειδητοποιεί ότι θα έχει την ίδια μοίρα και αναρωτιέται τι συμβαίνει μετά τον θάνατο. Σ’ αυτά τα θέματα πατάνε οι περισσότερες θρησκείες, εξάλλου. Στην υπόσχεση (αν είσαι σωστός πιστός) ότι τόσο εσύ όσο και οι αγαπημένοι σου (αν είναι σωστοί πιστοί) θα έχετε μια υπέροχη μεταθανάτια αιωνιότητα. Μια καλή μετεμψύχωση σε κάτι ανώτερο. 72 παρθένες. Γεύματα και μάχες στη Βαλχάλα.

Ένας «αμερόληπτος» παρατηρητής της ζωής στη Γη, δεν θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο, παρατηρώντας τη φύση. Κάθε μορφή ζωής γεννιέται, αναπτύσσεται, αναπαράγεται και πεθαίνει. Ο κύκλος συμβαίνει από την πρώτη μορφή ζωής που εμφανίστηκε, και θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες στον πλανήτη. Κάθε ζωντανός οργανισμός θέλει να επιβιώσει και να αναπαραχθεί. Είναι πρωταρχικές ανάγκες. Θα τραφεί με άλλες ζωντανές μορφές, και θα προσπαθήσει να κυριαρχήσει για να εξασφαλίσει καλές συνθήκες ζωής και αναπαραγωγής. Ο θάνατός του, όταν γίνεται θήραμα συντελεί στην τροφή κάποιου άλλου οργανισμού, όταν έρχεται με φυσικά αίτια ή ατύχημα «επιστρέφει» τα υλικά του στον πλανήτη που ανακυκλώνει τα πάντα. 

Πίνουμε το ίδιο νερό που έπιναν και οι δεινόσαυροι. Η εξέλιξη συνεχίζεται, η φυσική επιλογή το ίδιο. Δεν υπάρχει κάποιο οργανωμένο σχέδιο. Το 99% των ειδών που έζησαν ποτέ, έχουν εκλείψει πλέον γιατί άλλαξε κάποια ισορροπία. Τα ζωντανά πλάσματα δεν έχουν απώτερο μετά θάνατον σκοπό που δίνει νόημα στη ζωή τους στη Γη.

Θα ήταν διαφορετικά αν η απάντηση στην παιδιόθεν ερώτηση, «τι γίνονται όταν κάποιος πεθαίνει;» ήταν «αφήνει χώρο και υλικά για τους επόμενους». Έπρεπε να μαθαίνουμε από μικροί για την αξία και τον κύκλο της ζωής, τις ευαίσθητες ισορροπίες της φύσης, την ζωτική ανάγκη να τις διατηρήσουμε. Ότι σκοπός μας είναι να χαρούμε τη ζωή χωρίς να βλάπτουμε τους άλλους, και όπως έκαναν και οι άλλοι πριν από εμάς, να αφήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για τους επόμενους.

Τέλος, τι διαφορετικό θα έκανες σ’ αυτή τη ζωή, αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; Και γιατί;
Αν οι πράξεις σου οφείλονται στην υπόσχεση μεταθανάτιας ανταμοιβής ή τον φόβο μεταθανάτιας τιμωρίας, μάλλον πρέπει να επανεξετάσεις τις αρχές σου.